Το μεγάλο μυστήριο του χάσματος των φύλων

Δεν υπάρχει κανένα μεγάλο μυστήριο. Όλα ξεκινούν από το γεγονός ότι οι άντρες, εν γένει, έχουν μικρότερη συνειδητότητα απ' ότι οι γυναίκες. Τι θέλω να πω μ' αυτό: Όλοι μας έχουμε το ίδιο αίτημα- αγάπη και αποδοχή. Κανείς δεν ψάχνει για υπερήρωες ή για σούπερ γκόμενες. Μόνο που ο καθένας αντιλαμβάνεται την αγάπη και την αποδοχή διαφορετικά. Για τους άντρες, η ανάγκη για αποδοχή ικανοποιείται πιο εύκολα, συνήθως, απ' ότι για τις γυναίκες. Ικανοποιείται σε μεγάλο βαθμό με το σεξ. Αν κάνεις σεξ μαζί τους, τους αποδέχεσαι. Οι γυναίκες διαπραγματεύονται την ανάγκη τους για αγάπη και αποδοχή μέσα στη σχέση, το σεξ είναι συνήθως γι'αυτές μόνο το σημείο εκκίνησης. Σ' αυτό το σημείο βρίσκεται και μια πολύ εμφανής- αν και όχι τόσο σημαντική - διαφορά ανάμεσα στα δύο φύλα: οι περισσότερες γυναίκες, όταν κάνουν σεξ με κάποιον είναι κατ' αρχήν διατεθειμένες να κάνουν μαζί του κι άλλα πράγματα. Ίσως όχι πολλά, αλλά θεωρούν φυσική εξέλιξη του σεξ το να πιουν έναν καφέ, να μιλήσουν μαζί του στο τηλέφωνο, να πάνε ένα σινεμά, να στείλουν και πέντε μηνύματα. Για τους περισσότερους άντρες, όλα αυτά δεν αποτελούν φυσική εξέλιξη του σεξ- όλα αυτά τα κάνουν μόνο όταν ερωτεύονται ή καψουρεύονται (ό, τι μπορεί ο καθένας). Φυσικά, υπάρχουν και τα one night- stand, που για τους άντρες είναι σεξ με προαποφασισμένη την άμεση ημερομηνία λήξης, ενώ για τις γυναίκες είναι είτε σεξ απιστίας προς τη σταθερή τους σχέση, είτε σεξ που δεν πήγε καθόλου καλά και ξέπεσε στην κατηγορία του one night- stand. Όσο για το χάσμα που παρατηρείται στις σχέσεις των δύο φύλων, συνήθως οφείλεται στον εξής βαρετό μηχανισμό: οι άντρες ερμηνεύουν το ενδιαφέρον και τη φροντίδα των γυναικών, σαν πίεση και έλεγχο και οι γυναίκες ερμηνεύουν την ανάγκη των αντρών να διατηρήσουν τον προσωπικό τους χώρο, σαν αδιαφορία και παραμέληση. Ωστόσο, στα περιθώρια αυτού του μηχανισμού, υπάρχουν, ευτυχώς, δεκάδες παραλλαγές, αντιστροφές ρόλων, εκπλήξεις, εξωφρενικές περιπτώσεις που δίνουν τροφή στις κουβέντες με τους φίλους μας, στην τέχνη και καμιά φορά και στην ειδησεογραφία.

Υπερήρωες

Υπάρχει μια λανθασμένη άποψη γύρω από το τι θέλουν οι γυναίκες. Τι ψάχνουν σε έναν άντρα. Οι περισσότερες θέλουν ένα "καλό παιδί".

Λάθος. Αυτό είναι ένας μύθος και μόνο. Κι αυτό γιατί το "καλό παιδί" είναι σχετικό.

Κάποια στιγμή είχε πέσει το μάτι μου σε ένα άρθρο που έλεγε πως οι γυναίκες θέλουν πλάι τους έναν υπερήρωα, όπως τους χαρακτήρες στα κόμικς.

Bingo. Λέτε να ήξερε πόσο δίκιο είχε η αρθρογράφος αυτού του κειμένου;

Υπερήρωες λοιπόν. Αυτό ψάχνουν. Θέλουν τον άντρα ήρεμο και ευγενικό και από την άλλη άγριο. Καλό αλλά και κακό. Να μην φοβάται να δείξει τα συναισθήματά του, τα δάκρυά του αλλά να ρίχνει και κανένα γαμοσταυρίδι. Να ονειρεύεται αλλά να πατάει και γερά στα πόδια του. Να είναι καρδιοκατακτητής αλλά πιστός σε αυτές.

Ένας ερμαφρόδιτος παραλογισμός Ένα παράδοξο κράμα σύστασης χαρακτήρα που συναντάται μόνο στις σελίδες κάποιων κόμικς.

Στην πραγματικότητα μία γυναίκα δεν ξέρει τι πραγματικά θέλει. Αφού η ίδια αλλάζει συχνά τις παραμέτρους τις οποίες θέτει. Υπάρχουν φορές που αρκείται στο να ξέρει πως την φροντίζουν και φορές που ζητά έμπρακτα δείγματα αυτής της φροντίδας.

Αυτή είναι. Η γυναίκα που έχεις δίπλα σου.

Την κοιτάς, την παρατηρείς. Την ξέρεις;

Όχι. Την γνωρίζεις, δεν την ξέρεις. Αν δεν σου ανοιχτεί η ίδια, τότε απλώς την γνωρίζεις.

Κι αυτή είναι εκεί. Δίπλα σου.

Ορισμένες στιγμές πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται.

Είναι δική μου; Την ακουμπάς, την αγγίζεις. Ναι, δική μου είναι.

Είναι; Ποτέ δεν ξέρεις. Πάντα στην αμφιβολία. Να ψάχνεις και να ψάχνεσαι.

Ίσως γι' αυτό οι υπερήρωες να έχουν επιλέξει το δρόμο της μοναχικότητας. Ίσως γι' αυτό να έχουν αφοσιωθεί στην ανθρωπότητα. Εξάλλου και τα δύο γένους θηλυκού είναι...

http://www.youtube.com/watch?v=OBwS66EBUcY

Άντρες

Άντρες ωραίοι και άντρες άσχημοι.
Άντρες της πρώτης
κι άντρες της δεύτερης ματιάς.
Άντρες κυνηγοί
κι άντρες θηράματα.
Άντρες κολλημένοι
στα φουστάνια της μάνας τους.
Άντρες που μάχονται
στην ίδια μονομαχία χρόνια
με τον πατερα τους.
Άντρες τρυφεροί, άντρες βίαιοι, άντρες ονειροπόλοι, άντρες αργοί, άντρες βιαστικοί, άντρες δυνατοί και άντρες φοβισμένοι.
Οι άντρες θέλουν πάντα καποιον για να προστατεύουν
Ακόμα κι όταν εχουν ανάγκη από προστασία.
Άντρες προστατευόμενα είδη.
Οι άντρες θέλουν να τους θαυμάζεις
Να τους χειροκροτάς.
Αλλιώς μαραίνονται.
Μαραζώνουν.
Μελαγχολούν.
Μερικοί, όσο κι αν τους επαινέσεις
Δεν πιστεύουν τα λόγια.
Ξέρουν όλοι
Να διακρίνουν το θαυμασμό
Στα μάτια.
Άντρες στο πρώτο φιλί
Και στο τελευταίο.
Άντρες που τα δίνουν όλα την πρώτη φορά
Κι αντρες που προχωράνε σιγά- σιγά
Κι είναι όλο εκπλήξεις.
Άντρες που φοβούνται να δεσμευτούν
Κι άντρες που βιάζονται
Και μετά το βάζουν στα πόδια.
Σ’ όλους τους άντρες αρέσει η σταση κουταλι.
Σ’ όλους αρέσουν οι πίπες.
Μερικοί ανησυχούν μήπως δεν τις αξίζουν.
Αντρικά χέρια,
αντρικά γόνατα.
Αντρική μυρωδιά
Μυρωδιές.
Ζεστό ψωμί.
Ιδρώτας.
Το μαλακτικό πλυντηρίου της μαμάς τους.
Άντρες που πλακώνονται.
Άντρες που κρατούν την ψυχραιμία τους
Και ξέρουν να μιλανε.
Πρέπει να σέβεσαι τη μανα,
Την ομάδα, τη δουλειά τους.
Πάντα.
Άντρες που ροχαλίζουν.
Άντρες που γλύφουν με αφοσίωση.
Άντρες που χώνουν τα δάχτυλά τους παντού.
Άντρες που φοβούνται μήπως δεν τους σηκωθεί.
Ανρες που φοβούνται μην τους πέσει.
Άντρες που κλαίνε.
Άντρες που θέλουν αγκαλιά.
Άντρες που χαίρονται όταν τους μαγειρεύεις.
Άντρες που σε ταίζουν στο στόμα.
Άντρες που δεν ανοίγουν το στόμα τους
Να μιλήσουν.
Άντρες που λένε μόνο «Κι εγώ»
Άντρες που δεν ανοίγουν την καρδιά τους.
Πού έχουν την καρδιά τους;

Οι γυναίκες

Θυμάμαι πάντα να περιτρυγυρίζομαι από γυναίκες.
Μανάδες, θείες, γιαγιάδες,
γειτόνισσες, φιλενάδες, γκόμενες,
μούσες, αγάπες, δασκάλες,
καθηγήτριες, ξαδέρφες, κόρες...

Οι γυναίκες κατουράνε καθιστές,
οι γυναίκες βγαίνουν απ' τη μήτρα περπατώντας,
οι γυναίκες πεθαίνουν όρθιες.

Όλες οι γυναίκες ονομάζονται Δαβίδ,
μυρίζουν ωραία,
κι όσες βρωμάνε είναι άντρες με μαστούς και αιδοίο,
ξέρουν ν' αγαπούν,
ξέρουν να χαιδεύουν,
ξέρουν να παρηγορούν.

Οι γυναίκες κλαίνε σαν να ιδρώνουν,
δεν κοιμούνται ποτέ,
τρώνε συνεχώς από λίγο,
κρυώνουν όλο το χρόνο πλην του Ιούλη,
έχουν αστεία γροθιά,
δεν ξέρουν μπάλα,
μιλάνε πολύ, τα θυμούνται όλα,
διαγράφουν,
λύνουν γρίφους, φτιάχνουν αινίγματα,
δε λένε αστεία- οι γυναίκες πάντα μιλούν σοβαρά.

Οι γυναίκες φωσφορίζουν στο σκοτάδι.
Οι γυναίκες πετάνε.
Οι γυναίκες μονομαχούν,
δεν αφήνουν ίχνη, καίνε φωλιές.

Από το βιβλίο του Δημήτρη Μητσοτάκη, Καυτή σούπα

Άνδρας και Γυναίκα

Ο άνδρας είναι η ανώτερη δημιουργία
Η γυναίκα είναι το ύψιστο των ιδανικών
Ο Θεός έκανε για τον άνδρα ένα θρόνο
και για την γυναίκα ένα βωμό.
Ο θρόνος φανατίζει,
ο βωμός καθαγιάζει.

Ο άνδρας είναι ο νους
Η γυναίκα η καρδιά.
Ο νους επινοεί το φως
Η καρδιά παράγει αγάπη.
Το φως γονιμοποιεί,
η αγάπη ανασταίνει.
Ο άνδρας είναι ισχυρός με τη λογική του,
Η γυναίκα γίνεται αήττητη με τα δάκρυά της.
Ο άνδρας είναι ικανός για πλήθος ηρωισμούς.
Η γυναίκα αντέχει πλήθος μαρτύρια.
Ο ηρωισμός εξευγενίζει,
τα μαρτύρια καθαγιάζουν.
Ο άνδρας κατακτά υπεροχή,
η γυναίκα κερδίζει την προτίμηση.
Η υπεροχή σημαίνει δύναμη,
Η προτίμηση αντιπροσωπεύει το δικαίωμα.

Ο άνδρας είναι ένα δαιμόνιο.
Η γυναίκα ένας άγγελος.
Το δαιμόνιο είναι αμέτρητο,
ο άγγελος απροσδιόριστος
Η λαχτάρα του άνδρα..
είναι η ύψιστη δόξα.
Η λαχτάρα της γυναίκας..
η έσχατη αρετή.
Η δόξα κάνει να φαίνονται
τα πράγματα μεγάλα.
Η αρετή κάνει να γίνονται
τα πράγματα θεία.

Ο άνδρας είναι ένας κώδικας.
Η γυναίκα ευαγγέλιο.
Ο κώδικας διορθώνει.
Το ευαγγέλιο τελειοποιεί.
Ο άνδρας σκέφτεται.
Η γυναίκα ονειρεύεται.
Το να σκέφτεσαι είναι σαν να έχεις
μια προνύμφη (κάμπια) στο κεφάλι.
Το να ονειρεύεσαι είναι σαν να έχεις
ένα φωτοστέφανο στο μέτωπο.

Ο άνδρας είναι ωκεανός
και η γυναίκα λίμνη.
Ο ωκεανός έχει το μαργαριτάρι που στολίζει
και η λίμνη την ποίηση που φωτίζει.
Ο άνδρας είναι αετός που πετά
και η γυναίκα αηδόνι που κελαηδά.
Με το να πετάς κυριαρχείς το κόσμο,
με το τραγούδι κατακτάς την ψυχή.

Ο άνδρας είναι ένας ναός
και η γυναίκα το ιερό,
μπροστά στο ναό αποκαλυπτόμαστε
μπροστά στο ιερό γονατίζουμε.
Ο άνδρας τοποθετείται..
εκεί που τελειώνει η γη,
η γυναίκα...
εκεί που ο ουρανός αρχίζει.

Βίκτωρ Ουγκώ

The Emotional

Κατ’ αρχήν, να πούμε ότι κάθε δήλωση σημαίνει ακριβώς το αντίθετό της. Ένας άντρας που λέει ότι είναι ειλικρινής, είναι, στην πραγματικότητα, κατεξοχήν ψεύτης. Με την ίδια λογική, αν μιλάει για έρωτα, αληθινή αγάπη, γάμο και παντοτινή δέσμευση, μπορείτε να περιμένετε ότι κάποια στιγμή, σύντομα, θα την κάνει και μάλιστα, χωρίς να δώσει σοβαρές εξηγήσεις. Ο συναισθηματικός άντρας είναι εξαρτητικός. Προσπαθεί καθημερινά να σας εξαρτήσει. Είσαι όμορφη, ταλαντούχα, πανέξυπνη, η σημαντικότερη γυναίκα της ζωής του, θέλει να σε παντρευτεί, σου γράφει ποιήματα, σου μαγειρεύει, σε πηγαινοφέρνει στη δουλειά, ό,τι χρειάζεται για να σου γίνει απαραίτητος. Οι άντρες αυτοί χωρίζουν γιατί αισθάνονται πίεση κι εγκλωβισμό. Συνήθως την έχουν δημιουργήσει μοναχοί τους. Γιατί φοβούνται μην τους αφήσεις. Στο τέλος σε διώχνουν για να μην τους αφήσεις. Είναι νάρκισσοι. Τρέφονται από την ψευδαίσθηση του ιδανικού έρωτα. Αν ο έρωτας γίνει πραγματικός, δεν ξέρουν τι να τον κάνουν. Προτιμούν να σε ονειρεύονται παρά να σε έχουν. Στα όνειρα δεν χρειάζεται να πάρουν καμιά ευθύνη, κανένα ρίσκο. Είναι γιατί η ποίηση τους αρέσει πιο πολύ από τη ζωή. Ταυτίζονται με λογοτεχνικούς ήρωες. Ήρωες καταραμένους, σκοτεινους. Θέλουν να φαντάζονται τον εαυτό τους πρωταγωνιστή σε κάποιο δράμα και μια πραγματική σχέση με τις καλές και τις κακές στιγμές της, δεν πληρεί τις προυποθέσεις. Αυτοί οι άντρες φαντάζονται ότι κάποτε θα γίνουν κάτι μεγάλο, κάτι σημαντικό. Κι όταν περάσουν πια τα χρόνια, κι αυτό δεν συμβεί, αισθάνονται ότι η ζωή υπήρξε πολύ άδικη μαζί τους, ότι ο κόσμος τους χρωστάει, πίνουν ή τρώνε για να διασκεδάσουν την πίκρα τους. Δείχνουν μελαγχολικοί, αλλά στην πραγματικότητα, είναι απλώς οκνηροί. Παρουσιάζονται οργισμένοι με την κοινωνία, αλλά είναι απλώς θυμωμένοι που η κοινωνία δεν τους έχει αναγνωρίσει ακόμα την κρυφή τους αξία. Θα τους βρείτε, συνήθως, στο χώρο της αριστεράς, στα βιβλιοπωλεία, στα μπαρ να τριγυρνάνε με φίλους που είναι πιο άσχημοι απ' αυτούς, ή κατώτεροι κοινωνικά και πνευματικά. Αυτοί οι φίλοι τους θαυμάζουν, τους αποδέχονται σαν αρχηγούς και τρέφουν το πληγωμένο εγώ τους. Πληγωμένο γιατί δεν μπορούν να χωνέψουν ότι χρειάζεται σκληρή δουλειά γι' αυτούς. Δεν μπορούν να δεχτούν ότι η δική τους ζωή περιλαμβάνει και δυσκολίες. Ότι η γκόμενά τους μπορεί να έχει και απαιτήσεις. Συνήθως, τους έχουν μεγαλώσει γονείς που τους είπαν ότι θυσίασαν πολλά γι' αυτούς. Έχουν μεγαλώσει με το βάρος ότι οι γονείς τους στερήθηκαν για να τα έχουν αυτοί όλα. Κι έτσι, αυτοί αισθάνονται πιο άνετα στη θλίψη, παρά στη χαρά, θυμωμένοι κι ενοχικοί απέναντι στο παρελθόν τους. Αισθάνονται υποχρεωμένοι να γίνουν κάτι πολύ σημαντικό προκειμένου να δικαιώσουν τις θυσίες των γονιών τους. Αν δεν μπορού να γίνουν κάτι πολύ καλό, προτιμούν να γίνουν κάτι πολύ κακό, παρά να μοιραστούν με τους υπόλοιπους ανθρώπους την κοινή μοίρα της μετριότητας. Όλα αυτά, φυσικά, απαιτούν την αποκλειστική ενασχόληση με τον εαυτό τους και μόνο μ' αυτόν, οι άλλοι είναι απλές αντανακλάσεις του εγώ τους. Όπως λέει ο Α. Καμύ στην Πτώση , "Η καρδιά μου δεν είναι άνυδρη, αυτό δα έλειπε. Αντίθετα, είναι γεμάτη συγκίνηση και τα' χει εύκολα τα δάκρυα. Μόνο που οι διαχύσεις μου επιστρέφουν πάντοτε σε μένα, οι συγκινήσεις μου με αφορούν. Είναι ψέμα, στο κάτω- κάτω, πως δεν αγάπησα ποτέ. Στη ζωή μου ένιωσα τουλάχιστον έναν μεγάλο έρωτα, του οποίου ήμουν πάντα αντικείμενο."

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΕΙ

Ο θάνατος έρχεται πάντα βίαια.

Δεν υπάρχει τίποτα το καλαίσθητο,

τίποτα το ρομαντικό

σε σχέση με τον πραγματικό θάνατο.

Αφήνει πίσω του πτώματα,

κουφάρια,

απ' τα οποία πρέπει να βρεις έναν τρόπο να απαλλαγείς.

Πρέπει ν' ανάψεις φωτιά ή να σκάψεις.

Ο θάνατος έχει βρωμιά,

έχει φρικτή μυρωδιά.

Κι έχει πάντα κάτι να σου πει.

Ποτέ δεν είναι ευχάριστο.

Έχει να σου πει για την ανεπάρκειά σου,

για τις φορές που δεν ήσουν εκεί,

γι' αυτά που ήθελες να πεις και δεν τα είπες.

Έχει να σου πει πως έρχεται πάντα η στιγμή

που δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια,

πως ότι είναι να κάνεις πρέπει να το κάνεις τώρα.

Όταν δύει ο ήλιος

Νύχτες. Όλες τόσο γαμημένα ίδιες. Για την ερημιά που κουβαλάνε. Μετράς το χρόνο σε νύχτες. Και καθώς το μέτρημα μεγαλώνει νιώθεις αυτή την ερημιά να σε βαραίνει. Όχι γιατί δεν την αντέχεις, απλά γιατί ξεσυνήθισες. Βρίσκεσαι σε μέρη γνωστά, οικεία, κι όμως νιώθεις ξένος. Ψάχνεις να βρεις κι εσύ δεν ξέρεις τι. Δεν σε νοιάζει. Δεν σε ενοχλεί. Κι όμως πιάνεις τον εαυτό σου να ψάχνει να την βρει φευγαλέα ανάμεσα στο πλήθος. Όχι γιατί την θες ακόμα, απλά γιατί αυτό το κορμί σου λείπει.

Σου λείπει. Αλλά δεν είναι μοναξιά. Όχι. Είναι ερημιά. Και πριν μόνος ήσουν, αλλά το κάλυπτες. Τώρα όμως το βλέπεις καθαρά, την γυμνή αλήθεια. Πόσο δέσμιος είσαι αυτής της γαμημένης ερημιάς. Πάντα. Κάθε νύχτα. Και λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος, ελπίζεις. Ελπίζεις πως δεν είσαι μόνος. Πως υπάρχουν κι άλλοι.

Και τότε ξυπνάω...βλέπω ανθρώπους που οι περισσότεροι είναι μάζες από κόκαλα και σάρκα. Περιφέρονται άσκοπα. Δίχως νόημα σε αυτό που λέμε ζωή. Κάνουν δουλειές που δεν τους αρέσουν, ζουν σε πόλεις που δεν τους χωράνε, πλαγιάζουν με κορμιά που δεν τους ξεκουράζουν. Επιβιώνουν, αυτό κάνουν. Συνεχίζω να ελπίζω και τρίβω τα μάτια μου να δω καλύτερα. Τα ίδια. Αυθάδικα αρσενικά που μυρίζουν καταπιεσμένες ορμές επαίρονται σαν θεριά μέσα στα κλουβιά τους. Αλλόφρονα θηλυκά ντυμένα τη λαγνεία κατάσαρκα, στερημένα από οργασμούς και αγκαλιά. Παιδιά χωρίς μέλλον. Μόνο ένα παρόν με δόσεις.

Είμαστε ό,τι τρώμε, ό,τι πίνουμε, ό,τι φοράμε, ό,τι οδηγάμε, ό,τι πηδάμε. Τίποτα παραπάνω. Τίποτα παρακάτω. Καμία τρύπα να χωθούμε. Καμία σκιά να κρυφτούμε. Μας μάθανε να ζούμε μπροστά στα μάτια των άλλων. Όχι πια μέσα μας. Οι άνθρωποι πλέον σε κοιτάνε δεν σε βλέπουν. Έχουν γίνει ζόμπι. Δεν τους νοιάζει. Δεν τους νοιάζεις. Ο καθένας μόνος του είναι καλύτερα. Πολλές στιγμιαίες μοναξιές, όμως, δεν μας κάνουν μια μεγάλη.

Και η ερημιά μεγαλώνει. Ο έρωτας πλέον κρύβεται ανάμεσα σε δύο ποτά, ένα χαμόγελο, μια ατάκα, ένα κερασμένο σφηνάκι. Κι αφού καλυφθούν επιδερμικά οι όποιες ορμές και οργασμοί ακολουθεί μια κρύα καληνύχτα, ένα τα "λέμε" που πέφτει κομμάτι φτηνό. Και μετά, μονά κρεβάτια με καυλωμένα όνειρα.

Μέρες. Όλες με βλέμμα αγουροξυπνημένο μπροστά στον καθρέφτη. Με μια σκέψη θολή... "Άντεξες, θα αντέξεις".

Απαντήσεις στο "Ίμερος και Κλινοπάλη" του Κωστή Παπαγιώργη

Ο ερωτευμένος άνθρωπος, μπορεί, να βιώνει την ύπαρξή του ως πολύ μεγάλη και περιστασιακά ολόκληρη. Ο έρωτας δίνει άλλη μορφή στο χρόνο, μετράει με το δικό του ρολόι κι αυτό είναι ένα ρολόι πολύ πιο γενναιόδωρο. Καταργείται ο βασανιστικός φόβος της φθαρτότητάς του, και η αποδοχή του άλλου, τον εφοδιάζει μ’ ένα περίσσευμα που είναι διατεθειμένος να το μοιραστεί με τον υπόλοιπο κόσμο. Όσο εγωιστής κι αν είναι κανείς, ευρισκόμενος στην κατάσταση του έρωτα, δεν μπορεί παρά να μυριστεί τη θεϊκή διάκριση που έχει γίνει υπέρ του. Αυτό τον κατακλύζει με (ή έστω του προσδίδει) το αίσθημα της ευγνωμοσύνης. Το κορμί, που μέσα στον έρωτα βρίσκει άλλο τρόπο χρήσης, μεγαλώνει και αλλάζει, αναγκαστικά, θερμοκρασία. Το δέρμα που απολάμβανε τα χάδια του εραστή την προηγούμενη νύχτα, δεν μπορεί παρά να είναι πιο ακτινοβόλο. Το κορμί που αγαπιέται δεν αρρωσταίνει.
Η λαγνεία είναι φωτεινή, όχι σκοτεινή. Ακριβώς επειδή είναι πνευματική περιπέτεια. Η λαγνεία επινοεί. Δίνει αξία στο σώμα, που σ’ όλη μας τη ζωή το κουβαλάμε χωρίς συνείδηση. Εξυψώνει το ατελές και το ανεπαρκές, σε τελειο κι ολοκληρωμένο. Η λαγνεία, (για όσους διαθέτουν δύναμη και πίστη) είναι μια θρησκευτική τελετουργία που αποθεώνει τη μοναχική μας ύπαρξη και μας κάνει κοινωνούς του μεγάλου ωκεανού που είναι η συλλογική ύπαρξη. Είναι μια σημαντική- η πιο σημαντική συνάντηση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Όσο κι αν δεν το ξέρουμε, όσο κι αν μπερδευόμαστε από τις όποιες τυχαίες συνθήκες του χωρο- χρόνου.Η λαγνεία, ο ερωτας ή η κλινοπάλη, προσφέρουν απαντήσεις, καταδικασμένες, όμως, αμέσως μετά να ξεχαστούν. Όπως όταν βλέπεις στ’ όνειρό σου το νόημα της ζωής κι όταν ξυπνήσεις αισθάνεσαι την απόγνωση εκείνου που άγγιξε την αλήθεια κι αμέσως μετά την έχασε. Η λαγνεία είναι η κοινή μας πατρίδα, ο μοναδικός τόπος που μπορεί κανείς να είναι ο εαυτός του και να παραδίνεται στη φύση του. Γι’αυτό, όταν απομακρυνόμαστε από το πλευρό του εραστή κάνει τόσο κρύο. Γι’ αυτό φαίνονται όλα τόσο μαύρα και ζοφερά. Τον πόνο τον γεννάει η γνώση ότι υπάρχει μια πατρίδα στην οποία δεν μπορούμε να κατοικήσουμε μόνιμα, μια αλήθεια, που μόλις την αντικρίσουμε, πρέπει αμέσως να την ξεχάσουμε.

The psycho sweetheart

ΠΡΟΣΟΧΉ! Είναι ο πιο ορμητικός από όλους, μπαίνει στη ζωή σου σαν σίφουνας, δεν αναγνωρίζει όρια. Αυτός ο άντρας δεν έχει αίσθηση των ορίων του και συνεπώς, ούτε και των άλλων. Νομίζω πως συνήθως έρχεται από την Αφροδίτη. Έχει πολύ μικρή επίγνωση του εαυτού του. Δεν ξέρει ποιος είναι. Νομίζει ότι είναι αυτό που του έχουν πει οι άλλοι. Κυρίως οι γονείς του. Αν οι γονείς του τού λέγανε ότι ζωγραφίζει καλά, νομίζει ότι ζωγραφίζει καλά, ακόμη κι αν δεν μπορεί να σχεδιάσει παρά μόνο μουτζούρες. Επειδή, όμως, δεν θέτει τον εαυτό του υπό αμφισβήτηση, διαθέτει μεγάλη ικανότητα να πείθει για τα χαρίσματά του, τα οποία μπορεί και να είναι εντελώς ανύπαρκτα. Τα περισσότερα απ’ αυτά που λέει είναι εντελώς αβάσιμα. Λέει απλώς, αυτό που πρέπει να πει- καταπώς έχει μάθει- ανάλογα με την περίσταση. Δεν ρωτάει τον εαυτό του, δεν συμβουλεύεται αυτό που νιώθει, δεν έχει επαφή με τις ανάγκες του, απλώς λέει αυτό που έχει διδαχτεί ότι πρέπει να πει στην κάθε περίπτωση. Λέει πάρα πολλά ψέματα. Πολλά απ’ αυτά συνειδητά. Άλλα, επειδή είναι μπερδεμένος. Είναι πιεστικός. Είναι χειριστικός. Ο χειρισμός, η πίεση και ο έλεγχος είναι οι μόνοι τρόποι που ξέρει να σχετίζεται. Αυτούς τους άντρες δεν θα τους βρείτε κλεισμένους στα άσυλα, ούτε θα τους καταλάβετε από τη φαρμακευτική αγωγή που ακολουθούν. Κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Καμιά φορά μπορεί να είναι σε θεραπεία. Φροντίζουν να βρίσκουν θεραπευτές ανίκανους και πολλές φορές κακοποιητικούς και βλαβερούς. Πολύ συχνά είναι γοητευτικοί γιατί συμπεριφέρονται σαν έφηβοι. Φυσικά, όλοι σχεδόν οι άντρες συμπεριφέρονται σαν έφηβοι, αλλά αυτοί ακόμα περισσότερο. Οι ιστορίες που τους αρέσει να συζητούν είναι από τον καιρό της εφηβείας τους και της πρώτης νιότης τους. Λένε μεγάλα λόγια. Κάθε σχέση τους έχουν ανάγκη να είναι μοναδική, γεμάτη σύμβολα, οιωνούς και προφητείες. Χρησιμοποιούν ακόμα και στα σαράντα τους τη φράση «Από την πρώτη στιγμή που σε είδα…». Όπως είναι φυσικό, είναι τρομερά εγωκεντρικοί. Στην πραγματικότητα, δεν έχουν καθόλου χώρο για τους άλλους. Οι άλλοι, κι ακόμα περισσότερο, η άλλη, είναι απλώς το πρόσωπο που έχουν επιλέξει για να ταιριάξει στο σενάριό τους, στην κατασκευή που έχουν φτιάξει μέσα στο κεφάλι τους, ανάλογα με τη φάση ζωής στην οποία βρίσκονται. Ενδεχομένως, αυτή η επιλογή να έχει γίνει σε μεγάλο βαθμό τυχαία. Αν γνωρίσετε έναν άντρα και μέσα στην πρώτη εβδομάδα σας μιλήσει για τη μητέρα του, ίσως να πρέπει να προετοιμαστείτε για το ενδεχόμενο να έχετε να αντιμετωπίσετε έναν ψυχωτικό τύπο άντρα. Οι άντρες αυτοί δεν είναι ιδιαίτερα επιτυχημένοι, συνήθως. Είναι οξύθυμοι, εύθικτοι, και πολύ συχνά τσακώνονται στο χώρο εργασίας τους, ή λουφάζουν αλλά όλη τη μέρα παραπονιούνται και κουρδίζονται με τις αδικίες που γίνονται σε βάρος τους, με την ηλιθιότητα των ανωτέρων τους, με την ανικανότητα των συναδέλφων τους, με αποτέλεσμα να δημιουργούν ένα δυσάρεστο κλίμα στη δουλειά τους που δεν τους αφήνει να εξελιχθούν. Μην έχοντας ισχυρό πυρήνα οι ίδιοι, προσπαθούν να κρατήσουν το ενδιαφέρον των άλλων ζωντανό, με παιχνίδια και εξωφρενικές ιστορίες. Γενικά, σε κάποιον τομέα στη ζωή τους θα συναντήσετε το «εξωφρενικό». Είναι κι αυτό ένα στοιχείο της γοητείας τους.
Παραθέτω απόσπασμα από το βιβλιο του Hanif Kureishi, Something to tell you :
There was no doubt i'd long been fascinated by certain sorts of psychotic. I liked their focus and certainty, their lack of symptoms,the way they shrugged off the neurotic fears and terrors which made life so difficult for the rest of us. Psychotics appeared unworried, they could take a lot of criticism and made good politicians, leaders, generals. Unfortunately, their weakness was paranoia, which could become very severe. And with a psychotic like Wolf, there was conversation. There was even fine intelligence. But, after a short time, about half an hour, you begin to feel restless, irritable, registering the fact that your emotional world is not really present to the other person. Not only that, they seem to be bearing down on you with demands you cannot answer. You begin to feel suffocated, assaulted even. You might want to run away.

ΑΝΤΡΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΚΑΙ ΑΝΤΡΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΗ

Οι άντρες χωρίζονται κατ’ αρχήν σε δύο κατηγορίες: σε αυτούς που είναι κολλημένοι με τη μητέρα τους και σε αυτούς που σ’ όλη τους τη ζωή προσπαθούν να αποδείξουν στον πατέρα τους ότι αξίζουν. Οι άντρες της δεύτερης κατηγορίας είναι επίσης κολλημένοι με τη μητέρα τους, φυσικά, αλλά όχι τόσο εμφανώς. Και στις δύο κατηγορίες, οι μητέρες ελέγχουν τη ζωή των αγοριών τους, μόνο που στην πρώτη κατηγορία ο έλεγχος υπάρχει σε καθημερινή βάση, ενώ στη δεύτερη κατηγορία, ο έλεγχος φαίνεται μόνο όταν κοιτάς τα γεγονότα της ζωής από μακριά, βλέποντας τη γενική εικόνα. Οι άντρες της πρώτης κατηγορίας θαυμάζουν τη μητέρα τους, μιλάνε μαζί της σε καθημερινή, πολλές φορές, βάση, της εκμυστηρεύονται όλες τις λεπτομέρειες της συναισθηματικής τους ζωής, την υπηρετούν, και συνήθως τρέφουν φανερή ή κρυφή περιφρόνηση για τον πατέρα τους. Αυτοί είναι οι άντρες από την Αφροδίτη. Οι άντρες της δεύτερης κατηγορίας, συνήθως είναι θυμωμένοι με τη μητέρα τους ή την λυπούνται, θεωρώντας την αδύναμη και αδικημένη, δεν έχουν στενή σχέση μαζί της- τουλάχιστον συναισθηματικά, γενικά έχουν μεγαλύτερη απόσταση από την οικογένειά τους απ’ ότι οι άντρες από την Αφροδίτη, αν και μακροπρόθεσμα καταλήγουν να κάνουν αυτό που επιθυμεί για αυτούς η μητέρα τους, περνάνε πολλά χρόνια από τη ζωή τους, προσπαθώντας να διαφοροποιηθούν από τον πατέρα τους και να αποδειχτούν καλύτεροι απ’ αυτόν. Αυτοί είναι οι άντρες από τον Άρη.

Πάντα κάτι μένει πίσω

Ξημέρωνε κι έπρεπε να φύγει.
Όμως δεν έβρισκε την κάλτσα του.
"Θα τη βρω εγώ μετά" του είπα.
'Όμως για να την πάρεις πίσω θα πρέπει να με ξαναδείς"
"Χα, χα εννοείται" είπε αυτός.
Τη βρήκα την κάλτσα μετά από μια εβδομάδα σχεδόν.
Και την κράτησα.
Την έπλυνα στο πλυντήριο, μαζί με τα ρούχα μου.
Κανείς δεν την έχει αναζητήσει ακόμα.
Τα ντουλάπια μου είναι γεμάτα από τα πράγματά τους.
Αυτά που αφήνουν πίσω τους όταν φεύγουν.
Αναπτήρες, μισογεμάτα πακέτα με τσιγάρα,
μπλούζες, φόρμες, δεύτερες και τρίτες αλλαξιές εσώρουχα,
βιβλία, cd, βιογραφικά σημειώματα,
σεντόνια, τάπερ,
το κασκόλ της ομάδας τους,
μια κουκούλα αυτοκινήτου.
"Έχεις αφήσει πράγματα στο σπίτι μου, θες να στα φέρω;"
"Μπα όχι, δεν τα θέλω, δεν τα χρειάζομαι, ίσως κάποια άλλη φορά, άσε μωρέ θα περάσω εγώ κάποια στιγμή..."
Κανείς δε θέλει τα πράγματά του μετά.
Όλοι θέλουν ν' αφήνουν κάτι πίσω τους.
Είναι σαν τη σημαία που καρφώνουν στο Έβερεστ όσοι ανεβαίνουν.
Σαν μαγνητική κάρτα που ανοίγει την πόρτα του δωματίου,
αν χρειαστεί να ξαναγυρίσουν.
Σαν εξιλέωση για τον δυσάρεστο χωρισμό.
Ή σαν τιμωρία για την απόρριψη που πήρανε.
Εγώ κάποτε άφησα έναν ολόκληρο καναπέ. Τριθέσιο.
Τα κρύβω στο βάθος των ντουλαπιών, σε κούτες,
στην αποθήκη στο υπόγειο,
τα παραχώνω σε σάκους που δεν ταξιδεύουν πια
γιατί είναι παλιοί ή απαίσιοι.
Την κάλτσα ελπίζω να τη δώσω πίσω.
Κάποια στιγμή.
Ωραία κάλτσα.
Και τόσο μονη.

Να σας πω ένα μυστικό; Τον είδα...

Περπατούσε μόνος, περιπλανώμενος σε μοναχικούς κόσμους, ταξιδεύοντας γύρω από αιώνια τοπία που θόλωναν κάτω από τα βήματά του. Θέλησε να γνωρίσει το άρωμα του ονειρικού. Και στο ταξίδι του γεμάτος όνειρα συνέλεξε τη φαντασία που παγιδεύτηκε στα αστέρια, τους στεναγμούς που φέρνει ο αέρας μεταξύ σούρουπου και αυγής. Άμορφα πλάσματα που ζουν στα όνειρα τον επισκέφτηκαν και του δίδαξαν την ουσία της ευγενικής αφής του πάθους.
Συνέλαβε στο σημειωματάριό του όλα εκείνα τα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν, τις σκοτεινές προδοσίες του μυαλού, τις ευωδιές της σφοδρής πραγματικότητας που δεν θα ζήσει ποτέ. Γιατί δεν ζει το παρόν, ούτε το παρελθόν ή το μέλλον. Είναι η σκιά που ακολουθεί τον αέρα, ο ήχος που συνοδεύει τη φαντασία από τον ονειρόκοσμο. Ψάχνει την ομορφιά στο σκοτάδι, το πάθος στη νωθρότητα και κάθε στεναγμός τον βυθίζει σε έναν κόσμο όπου η δημιουργία είναι ζωή.
Μερικές φορές αισθάνθηκε πως ο χρόνος γλίστρησε ανάμεσα από τα δάχτυλά του και σε κάθε δευτερόλεπτο τα σκοτεινότερα φαντάσματα θα τον υπερνικούσαν. Ξύπνησε όμως από τη λιτανεία του με ένα πνεύμα δημιουργικό και οι αισθήσεις του, οι φόβοι του, εξαφανίστηκαν στη δημιουργία.
Κλείσε τα μάτια και σε κάθε σπινθήρισμα της καρδιάς σου θα καθρεφτίσει τους φόβους της ψυχής σου. Τα σχέδια του θα σε τραβήξουν βαθιά μέσα στον κόσμο του. Σε έναν κόσμο όπου ζουν τα όνειρα που αφήνουμε.