The Emotional

Κατ’ αρχήν, να πούμε ότι κάθε δήλωση σημαίνει ακριβώς το αντίθετό της. Ένας άντρας που λέει ότι είναι ειλικρινής, είναι, στην πραγματικότητα, κατεξοχήν ψεύτης. Με την ίδια λογική, αν μιλάει για έρωτα, αληθινή αγάπη, γάμο και παντοτινή δέσμευση, μπορείτε να περιμένετε ότι κάποια στιγμή, σύντομα, θα την κάνει και μάλιστα, χωρίς να δώσει σοβαρές εξηγήσεις. Ο συναισθηματικός άντρας είναι εξαρτητικός. Προσπαθεί καθημερινά να σας εξαρτήσει. Είσαι όμορφη, ταλαντούχα, πανέξυπνη, η σημαντικότερη γυναίκα της ζωής του, θέλει να σε παντρευτεί, σου γράφει ποιήματα, σου μαγειρεύει, σε πηγαινοφέρνει στη δουλειά, ό,τι χρειάζεται για να σου γίνει απαραίτητος. Οι άντρες αυτοί χωρίζουν γιατί αισθάνονται πίεση κι εγκλωβισμό. Συνήθως την έχουν δημιουργήσει μοναχοί τους. Γιατί φοβούνται μην τους αφήσεις. Στο τέλος σε διώχνουν για να μην τους αφήσεις. Είναι νάρκισσοι. Τρέφονται από την ψευδαίσθηση του ιδανικού έρωτα. Αν ο έρωτας γίνει πραγματικός, δεν ξέρουν τι να τον κάνουν. Προτιμούν να σε ονειρεύονται παρά να σε έχουν. Στα όνειρα δεν χρειάζεται να πάρουν καμιά ευθύνη, κανένα ρίσκο. Είναι γιατί η ποίηση τους αρέσει πιο πολύ από τη ζωή. Ταυτίζονται με λογοτεχνικούς ήρωες. Ήρωες καταραμένους, σκοτεινους. Θέλουν να φαντάζονται τον εαυτό τους πρωταγωνιστή σε κάποιο δράμα και μια πραγματική σχέση με τις καλές και τις κακές στιγμές της, δεν πληρεί τις προυποθέσεις. Αυτοί οι άντρες φαντάζονται ότι κάποτε θα γίνουν κάτι μεγάλο, κάτι σημαντικό. Κι όταν περάσουν πια τα χρόνια, κι αυτό δεν συμβεί, αισθάνονται ότι η ζωή υπήρξε πολύ άδικη μαζί τους, ότι ο κόσμος τους χρωστάει, πίνουν ή τρώνε για να διασκεδάσουν την πίκρα τους. Δείχνουν μελαγχολικοί, αλλά στην πραγματικότητα, είναι απλώς οκνηροί. Παρουσιάζονται οργισμένοι με την κοινωνία, αλλά είναι απλώς θυμωμένοι που η κοινωνία δεν τους έχει αναγνωρίσει ακόμα την κρυφή τους αξία. Θα τους βρείτε, συνήθως, στο χώρο της αριστεράς, στα βιβλιοπωλεία, στα μπαρ να τριγυρνάνε με φίλους που είναι πιο άσχημοι απ' αυτούς, ή κατώτεροι κοινωνικά και πνευματικά. Αυτοί οι φίλοι τους θαυμάζουν, τους αποδέχονται σαν αρχηγούς και τρέφουν το πληγωμένο εγώ τους. Πληγωμένο γιατί δεν μπορούν να χωνέψουν ότι χρειάζεται σκληρή δουλειά γι' αυτούς. Δεν μπορούν να δεχτούν ότι η δική τους ζωή περιλαμβάνει και δυσκολίες. Ότι η γκόμενά τους μπορεί να έχει και απαιτήσεις. Συνήθως, τους έχουν μεγαλώσει γονείς που τους είπαν ότι θυσίασαν πολλά γι' αυτούς. Έχουν μεγαλώσει με το βάρος ότι οι γονείς τους στερήθηκαν για να τα έχουν αυτοί όλα. Κι έτσι, αυτοί αισθάνονται πιο άνετα στη θλίψη, παρά στη χαρά, θυμωμένοι κι ενοχικοί απέναντι στο παρελθόν τους. Αισθάνονται υποχρεωμένοι να γίνουν κάτι πολύ σημαντικό προκειμένου να δικαιώσουν τις θυσίες των γονιών τους. Αν δεν μπορού να γίνουν κάτι πολύ καλό, προτιμούν να γίνουν κάτι πολύ κακό, παρά να μοιραστούν με τους υπόλοιπους ανθρώπους την κοινή μοίρα της μετριότητας. Όλα αυτά, φυσικά, απαιτούν την αποκλειστική ενασχόληση με τον εαυτό τους και μόνο μ' αυτόν, οι άλλοι είναι απλές αντανακλάσεις του εγώ τους. Όπως λέει ο Α. Καμύ στην Πτώση , "Η καρδιά μου δεν είναι άνυδρη, αυτό δα έλειπε. Αντίθετα, είναι γεμάτη συγκίνηση και τα' χει εύκολα τα δάκρυα. Μόνο που οι διαχύσεις μου επιστρέφουν πάντοτε σε μένα, οι συγκινήσεις μου με αφορούν. Είναι ψέμα, στο κάτω- κάτω, πως δεν αγάπησα ποτέ. Στη ζωή μου ένιωσα τουλάχιστον έναν μεγάλο έρωτα, του οποίου ήμουν πάντα αντικείμενο."