Πάντα κάτι μένει πίσω

Ξημέρωνε κι έπρεπε να φύγει.
Όμως δεν έβρισκε την κάλτσα του.
"Θα τη βρω εγώ μετά" του είπα.
'Όμως για να την πάρεις πίσω θα πρέπει να με ξαναδείς"
"Χα, χα εννοείται" είπε αυτός.
Τη βρήκα την κάλτσα μετά από μια εβδομάδα σχεδόν.
Και την κράτησα.
Την έπλυνα στο πλυντήριο, μαζί με τα ρούχα μου.
Κανείς δεν την έχει αναζητήσει ακόμα.
Τα ντουλάπια μου είναι γεμάτα από τα πράγματά τους.
Αυτά που αφήνουν πίσω τους όταν φεύγουν.
Αναπτήρες, μισογεμάτα πακέτα με τσιγάρα,
μπλούζες, φόρμες, δεύτερες και τρίτες αλλαξιές εσώρουχα,
βιβλία, cd, βιογραφικά σημειώματα,
σεντόνια, τάπερ,
το κασκόλ της ομάδας τους,
μια κουκούλα αυτοκινήτου.
"Έχεις αφήσει πράγματα στο σπίτι μου, θες να στα φέρω;"
"Μπα όχι, δεν τα θέλω, δεν τα χρειάζομαι, ίσως κάποια άλλη φορά, άσε μωρέ θα περάσω εγώ κάποια στιγμή..."
Κανείς δε θέλει τα πράγματά του μετά.
Όλοι θέλουν ν' αφήνουν κάτι πίσω τους.
Είναι σαν τη σημαία που καρφώνουν στο Έβερεστ όσοι ανεβαίνουν.
Σαν μαγνητική κάρτα που ανοίγει την πόρτα του δωματίου,
αν χρειαστεί να ξαναγυρίσουν.
Σαν εξιλέωση για τον δυσάρεστο χωρισμό.
Ή σαν τιμωρία για την απόρριψη που πήρανε.
Εγώ κάποτε άφησα έναν ολόκληρο καναπέ. Τριθέσιο.
Τα κρύβω στο βάθος των ντουλαπιών, σε κούτες,
στην αποθήκη στο υπόγειο,
τα παραχώνω σε σάκους που δεν ταξιδεύουν πια
γιατί είναι παλιοί ή απαίσιοι.
Την κάλτσα ελπίζω να τη δώσω πίσω.
Κάποια στιγμή.
Ωραία κάλτσα.
Και τόσο μονη.