tag:blogger.com,1999:blog-70602514443823271702024-02-08T02:19:46.932+02:00Αυτος Αυτη και τα Μυστηρια..some walk by night, some fly by day..moonlight strangers, who just met on the way..ovotestishttp://www.blogger.com/profile/09156400921136416557noreply@blogger.comBlogger21125tag:blogger.com,1999:blog-7060251444382327170.post-4494385553701746232011-12-21T00:26:00.001+02:002011-12-21T00:29:37.781+02:00vodkaΒότκα. Τώρα βότκα. Εδώ και πολλά χρόνια βότκα. Με βοηθάει. Η βότκα βοηθάει κάθε μοναχική ζωή. Η μοναξιά γίνεται σχεδόν ωραία με τη βότκα. Σίγουρα πιο υποφερτή, σχεδόν γοητευτική. Μια γυναίκα μόνη που πίνει βότκα και γράφει. Και κλαίει, αλλά αυτό μπορούμε να το παραλείψουμε για τις ανάγκες μιας ωραίας εικόνας. Πίνεις βότκα κι ανακαλύπτεις το Θεό. Ο Θεός είναι ο χρόνος. Αυτός ορίζει τη ζωή μας. Ακόμα και το πιο μεγάλο ταλέντο, ακόμα και ο πιο μεγάλος έρωτας, είναι στη δικαιοδοσία του χρόνου, στο έλεος του χρόνου. Σήμερα είναι ό,τι πιο σημαντικό κι αύριο δεν είναι τίποτα. Καθόλου. Ο χρόνος είναι αυστηρός. Αν δεν είσαι στην ώρα σου, δεν παίρνεις απλώς απουσία, παίρνεις ανυπαρξία. Πρέπει να είσαι έτοιμος ν’ αναγνωρίσεις τη στιγμή, τους σωστούς ανθρώπους, πρέπει να είσαι ώριμος, πρέπει να ξέρεις τι θέλεις, αν αγαπάς κα μέχρι πού, να είσαι θαρραλέος, να ρισκάρεις, να μην επαναπαύεσαι, να μην κάθεσαι πάνω στο φόβο σου, ούτε πάνω στο ποιος νομίζεις ότι είσαι, να είσαι έτοιμος ν’ αλλάξεις ανάλογα με το τι θες, με το τι έχεις ανάγκη, με το ποιον έχεις απέναντί σου και πόσο σημαντικός είναι για σένα. Αλλιώς, βότκα. Αλλιώς, μιζέρια, μικροαστισμός, δυστυχία, αλλιώς, πεθαίνεις με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Όσο σε κρατήσει η βότκα και μετά πεθαίνεις. Μπορεί να μη σε κηδέψουν ακόμα, μπορεί να περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να πάρουν χαμπάρι ότι πέθανες, να πάρεις χαμπάρι ότι πέθανες και να ξαπλώσεις επιτέλους και να κλείσεις τα μάτια, αλλά και η κηδεία είναι σαν το γάμο. Μια τυπικότητα, κάτι που απλώς τακτοποιεί κάποια πράγματα, για τη γραφειοκρατία. Κάτι που συγκεντρώνει ξανά μαζί τους συγγενείς. Για να χαρούν ή για να λυπηθούν, δεν έχει σημασία. Καθένας χαίρεται ή λυπάται τις δικές του προσωπικές χαρές και λύπες. Βότκα λοιπόν, αφού για τ’ άλλα δεν είμαστε ικανοί. Keep the spirit up, live on the spirit, since your spirit is absent.ovotestishttp://www.blogger.com/profile/09156400921136416557noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7060251444382327170.post-46955113493392100612011-11-30T17:55:00.001+02:002011-11-30T17:59:46.422+02:00Ο ορισμός του ντεκαυλέΌταν δεν έχεις όρεξη για τίποτα. Ούτε να τσακωθείς, ούτε να διεκδικήσεις. Ούτε να σταματήσεις, ούτε να συνεχίσεις. Ντεκαυλέ είναι όταν ακινητοποιείσαι συναισθηματικά. Όταν δεν έχεις επαφή με τα συναισθήματά σου, με τις επιθυμίες σου. Είναι ένα βούλιαγμα στην απάθεια, μια απονέκρωση. Δε θες ούτε καν να μιλήσεις για ό,τι σου συμβαίνει. Είναι αυτό που λέμε «δε μου κάνει διαφορά». Είναι που γίνεσαι σα ζόμπι. Δεν είναι θλίψη, δεν είναι θυμός, δεν σε πνίγει το άδικο, είναι, ίσως, απογοήτευση, είναι που δεν σε νοιάζει πια, είναι παραίτηση. Μπορείς να κάνεις ό,τι έκανες και πριν, χωρίς κέφι όμως, χωρίς επιθυμία, χωρίς να ονειρεύεσαι, χωρίς να προσπαθείς. Μπορείς να μείνεις για πάντα έτσι, είναι πολύ επικίνδυνο. Τα παιδιά δεν είναι ποτέ ντεκαυλέ. Μόνο οι μεγάλοι. Όταν είσαι ντεκαυλέ μπορείς να αφεθείς σε οτιδήποτε. Μπορείς να αφεθείς στην κατάχρηση, όπως και στην παρανομία, στο παραστράτημα, στο σεξ, στο θάνατο. Χωρίς πρόθεση. Γιατί όταν είσαι ντεκαυλέ δεν ξέρεις τις προθέσεις σου. Τα κάνεις όλα. Με άδειο βλέμμα και κρύα καρδιά. Το ντεκαυλέ είναι εχθρικό προς την τέχνη, προς τον έρωτα, προς τη ζωή. Και βλαβερό. Βλάπτει σοβαρά την υγεία. Όταν είσαι ντεκαυλέ παριστάνεις ότι ζεις. Δεν ζεις όμως. Είσαι λειτουργικός. Μέχρι εκεί. Το ντεκαυλέ προκαλείται από συναισθήματα που δεν είσαι πρόθυμος να βιώσεις. Ένας ισχυρός θυμός που φοβάσαι ότι αν έρθεις σε επαφή θα χάσεις τον έλεγχο, μένει ανενεργός και υποκαθίσταται από το ντεκαυλέ. Μια μεγάλη στεναχώρια που φοβάσαι ότι αν της παραδοθείς δε θα καταφέρεις να ξανασηκωθείς από το πάτωμα, εύκολα υποκαθίσταται από το ντεκαυλέ. Το ντεκαυλέ είναι υποκατάστατο άλλων συναισθημάτων, όπως το φαί είναι υποκατάστατο για το σεξ. Μόνο που το ντεκαυλέ είναι πιο επικίνδυνο και βλαβερό. Το πολύ φαί σε κάνει χοντρό. Το πολύ ντεκαυλέ σε κάνει νεκρό.ovotestishttp://www.blogger.com/profile/09156400921136416557noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7060251444382327170.post-71739016691714957722010-05-18T14:39:00.002+03:002010-05-18T15:46:59.202+03:00Η κατασκευή του εαυτού μαςΝομίζω πως αυτό που μας δεσμεύει πιο πολύ και καθορίζει τις πράξεις μας είναι η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας. Φυσικά, αυτή η εικόνα έχει πάρα πολύ να κάνει με την παιδεία μας, τις κοινωνικές καταβολές, ακόμα και με ό,τι έχουμε παραλάβει απ' το σπίτι μας σαν συναισθηματική παιδεία. Καθόλου, όμως, δεν έχει να κάνει με τα συναισθήματά μας. Αντίθετα, η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, μπλοκάρει τα συναισθήματά μας. Δυσκολευόμαστε τόσο να έρθουμε σε επαφή με τα συναισθήματά μας και να τα χρησιμοποιήσουμε σαν οδηγό γιατί η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, διαστρεβλώνει τόσο την επαφή όσο και την εμπιστοσύνη μας σ' αυτά. Πριν ακόμα ζήσουμε καν ένα αρκετά μεγάλο μέρος της ζωής μας, έχουμε αποφασίσει για το ποιοι είμαστε. Λες κι ο εαυτός μας δεν είναι κάτι που υπόκειται στην αλλαγή που φέρνουν ο χρόνος, οι συνθήκες, τα γεγονότα κ.ο.κ. Μ' αυτόν τον τρόπο, δεν καταφέρνουμε ποτέ να γνωρίσουμε πραγματικά τον εαυτό μας και συνεπώς δεν καταφέρνουμε να ζήσουμε την πλήρη ζωή που μας αναλογεί. Ζώντας σύμφωνα με τη διανοητική κατασκευή του εαυτού μας, αντί με τον ίδιο μας τον εαυτό, αναγκαζόμαστε να επαναλαμβάνουμε ολοένα το ίδιο σενάριο, μια και κάθε φορά που κάτι καινούριο μας παρουσιάζεται να ζήσουμε, το αγνοούμε ή αγνοούμε αυτό που ο εαυτός μας, μας καλεί να κάνουμε γιατί "εγώ ποτέ δε θα έκανα κάτι τέτοιο" ή γιατί "δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος".<br />Ο εγωισμός, ο φόβος, ο θυμός, η αγάπη, οι επιλογές μας, τις περισσότερες φορές, δεν είναι γνήσιες, αλλά εξαρτημένες αντιδράσεις που ακουμπάνε στο παρελθόν, στην αρχική μας (διανοητική) αντίληψη για το τί θα έκανε "ένας άνθρωπος σαν κι εμάς" σε κάθε περίπτωση. Μας τρομοκρατεί το ενδεχόμενο να πράξουμε διαφορετικά απ' ότι έχουμε μάθει ότι οφείλει κάποιος σαν κι εμάς. "Δεν ήμουν ο εαυτός μου" λέμε, ή "Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου". Πόσο άγχος μας προκαλεί το να αντικρύζουμε ένα καινούριο κομμάτι του εαυτού μας: προτιμούμε σαφώς έναν μικρό, περιορισμένο, ακόμα και συρρικνωμένο εαυτό παρά έναν που να έχει την ικανότητα να μας εκπλήσσει. Μαθαίνουμε ποιό συναίσθημα αρμόζει σε κάθε κατάσταση και μετά μαθαίνουμε να αγνοούμε και να καταστέλλουμε όποιο αυθόρμητο συναίσθημα αναδύεται και να το αντικαθιστούμε με το "σωστό". Στο τέλος είμαστε ευχαριστημένοι γιατί πράξαμε "όπως έπρεπε", αισθανόμαστε δικαιωμένοι, αφού "σταθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων" κι αν αισθανόμαστε μια μόνιμη θλίψη, δεν ξέρουμε σε τι οφείλεται.ovotestishttp://www.blogger.com/profile/09156400921136416557noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7060251444382327170.post-57616326591683525082010-01-18T08:26:00.001+02:002010-01-18T08:59:28.302+02:00Υπάρχουν φαντάσματα;Ναι, υπάρχουν. Μόνο που δεν εμφανίζονται ξαφνικά μέσα στο σπίτι μας, δεν προβάλουν απρόσμενα κάτω από το κρεβάτι,πίσω από την κουρτίνα, δεν πετούν πάνω από το κεφάλι μας, ούτε περνούν πίσω από την πλάτη μας κάνοντάς μας να ανατριχιάζουμε. Ανατριχιάζουμε, βέβαια, τρέμουμε σύγκορμοι, πολλές φορές, κυρίως όταν συνειδητοποιούμε ότι εμείς τους ανοίξαμε την πόρτα και μπήκαν. Κι όχι μόνο τους ανοίξαμε την πόρτα, αλλά δεν την κλείσαμε πίσω τους μόλις έφυγαν. Τα φαντάσματα υπάρχουν γιατί εμείς τους επιτρέπουμε να υπάρχουν: όταν δε λέμε αντίο, όταν δε βάζουμε τελεία, όταν δεν είμαστε διατεθειμένοι να προχωρήσουμε παρακάτω, να γυρίσουμε σελίδα, να πούμε "δεν υπάρχει τίποτα άλλο εδώ για μένα". Τα φαντάσματα είναι συνήθως άνθρωποι που δεν παίρνουν την ευθύνη να σχετιστούν ή να μη σχετιστούν. Μπορεί να είναι καταθλιπτικοί, μπορεί να έχουν άλλη σχέση, μπορεί να είναι υπερβολικά ανώριμοι, νάρκισσοι, ψυχικά ασταθείς, συναισθηματικά αποδομημένοι. Μπαινοβγαίνουν στη ζωή μας με τον αέρα της γοητείας του απρόβλεπτου, με το διαβατήριο του ανολοκλήρωτου, του απωθημένου, τους καλοσωρίζουμε κάθε φορά γιατί δεν προλάβαμε να τους χορτάσουμε και ξέρουμε ότι αυτό δε θα γίνει ποτέ. Δε λένε ποτέ ούτε ναι, ούτε όχι. Η έλευση και η αποχώρησή τους δεν εξαρτάται καθόλου από τις ανάγκες και τις επιθυμίες των άλλων. Δεν δημιουργούν ποτέ σχέση, παρά μόνο συνθήκες σχέσης: όταν είναι εκεί, είναι απόλυτα παρόντες, γι' αυτό και εμείς οι απλοί θνητοί νομίζουμε ότι επικοινώνησαν μαζί μας, ότι συναντηθήκαμε βαθειά μαζί τους- όμως, όχι, όσο απόλυτη είναι η παρουσία τους, τόσο απόλυτη είναι και η απουσία τους μόλις φύγουν. Δεν παίρνουν τίποτα μαζί τους, δεν επηρεάζονται καθόλου από τη συνάντησή τους με τους άλλους, είναι σαν η συνάντηση αυτή να μη συνέβη ποτέ πραγματικά, σαν να την είδαν στο σινεμά, ή σαν να την έπαιξαν στο θέατρο. Κι εμείς που ζούμε αφύλαχτες ζωές, που σέρνουμε απώλειες από την παιδική μας ηλικία, που δεν έχουμε μεγαλώσει αρκετά για να πάρουμε την ευθύνη μας, αφήνουμε μόνιμα την πόρτα ανοιχτή, για να μπαινοβγαίνουν τα φαντάσματα. Κι έτσι δεν μπαίνει κανένας άλλος, κι αν μπεί, δεν κάθεται, γιατί ποιός θέλει να μείνει σ' ένα στοιχειωμένο σπίτι;ovotestishttp://www.blogger.com/profile/09156400921136416557noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7060251444382327170.post-66527356491210294402010-01-03T20:21:00.002+02:002010-01-03T20:41:32.133+02:00Στις παραδοσιακές κοινωνίες ο γάμος μετά από συμφωνία των γονέων ήταν ο κανόνας, και κριτήρια ήταν η οικογένεια, το κοινωνικό στάτους, η υγεία και τα λοιπά. Ο γάμος ήταν περισσότερο μια συμμαχία οικογενειών παρά ατόμων. Χρησίμευε για τη διατήρηση της κοινωνικής τάξης και της οικογενειακής περιουσίας, καθώς και για την ένταξη των παιδιών στον κοινωνικό ιστό. Καμία παραδοσικαή κοινωνία δε λάμβανε υπόψη τα αυθόρμητα ερωτικά συναισθήματα ως έγκυρη βάση για σχέσεις διαρκείας ανάμεσα σ' έναν άντρα και σε μια γυναίκα. Επίσης, καμία πρώιμη κοινωνία δεν αποπειράθηκε- ούτε φυσικά πέτυχε- να ενώσει το ρομαντικό έρωτα, το σεξ και το γάμο σ' έναν ενιαίο θεσμό. Ο ελληνικός πολιτισμός συνέδεε σεξ και γάμο, αλλά κρατούσε το ρομαντικό έρωτα για τις σχέσεις μεταξύ αντρών και νεαρών. Στους έρωτες των αυλικών του 12ου αιώνα, απ' όπου προέρχονται και οι ιδέες μας γύρω από το ρομάντζο, ο έρωτας μεταξύ άντρα και γυναίκας ήταν επισήμως διαχωρισμένος από το γάμο. Δεν ήταν παρά το 19ο αιώνα που οι βικτωριανοί συνέλαβαν μια οπτική του γάμου βασισμένη σε ρομαντικά ιδεώδη. Αλλά το σεξ ήταν εξορισμένο: η γυναίκα θεωρούνταν άρρωστη αν είχε ερωτική επιθυμία η ικανοποίηση. Η χαρά του σεξ έμενε εκτοπισμένη στα πορνεία. Είναι πολύ πρόσφατη η αντίληψη πως ο έρωτας, το σεξ και ο γάμος οφείλουν να συμπίπτουν στο ίδιο πρόσωπο. Είμαστε οι πρώτοι που προσπαθούν να ενώσουν το ρομαντικό έρωτα, το σεξουαλικό πάθος και την δέσμευση της μονογαμίας σε μία μόνο συνθήκη. Σύμφωνα με τη Μάργκαρετ Μεντ είναι μία από τις πιο δύσκολες μορφές γάμου που έχει επινοήσει η ανθρώπινη φυλή.<br /><br /> Απόσπασμα από το Challenge of the heart, του John Wellwoodovotestishttp://www.blogger.com/profile/09156400921136416557noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7060251444382327170.post-72097975995856039182009-11-26T16:11:00.002+02:002009-11-26T16:49:45.331+02:00"Δεν δίδει η ζωή- χωρίς έρωτα- ευτυχία"Στη ζωή μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή οτιδήποτε- ανατροπές, καταστροφές, λαχεία, θάνατοι αρρώστιες, κληρονομιές, ατυχήματα, επιτυχίες- καμιά φορά, όμως, συμβαίνει ο έρωτας. Δεν έχεις δουλέψει για να σου συμβεί. Δεν έχεις προσπαθήσει. Συμβαίνει έτσι απλά και ξαφνικά σαν κάτι που δεν μπορείς να αποφύγεις, σαν μετωπική σύγκρουση. Κι ύστερα ο έρωτας βρίσκεται στα χέρια σου. Και μερικές φορές μπορεί να μην ξέρεις τι να τον κάνεις. Γιατί γίνεται το κέντρο της ζωής σου κι όλα περιστρέφονται γύρω απ' αυτόν. Όταν τίποτα δε σε χωρίζει από το αγαπημένο σώμα, είναι εύκολα τα πράγματα. Ξέρεις τι να κάνεις. Μπορεί να μην ξέρεις τι να πρωτοκάνεις, αλλά η σειρά δεν έχει σημασία, αρκεί να υπάρξουν αρκετές τέτοιες στιγμές για να προλάβεις να τα κάνεις όλα. Όταν, όμως, το σώμα έχει να κάνει άλλα πράγματα- να δουλέψει να φάει, να πλυθεί να κοιμηθεί μονάχο του, να περπατήσει (ακόμα κι όταν είναι για να σε φέρει κοντά στο αγαπημένο πρόσωπο), τότε παίρνουν τη μπάλα η καρδιά και το μυαλό και γίνονται δύσκολα τα πράγματα. Πόσο να βουτήξεις μέσα στον έρωτα χωρίς να σου τελειώσει; Πού να τον τριγυρίσεις για να κρατηθεί όμορφος και ζωντανός; Στα μπαρ ή στην κουζίνα του σπιτιού να φτιάχνεις δυο καφέδες σαν μόλις να ξυπνήσατε μαζί; Στα δάση ή δίπλα στη θάλασσα ή μήπως στο θέατρο για να μη δεις καθόλου την παράσταση κι απλώς να του κρατάς το χέρι στο σκοτάδι; Και τι να λες; Τι πρέπει να λες για να μην τον τρομάξεις; Πόσα πρέπει να λες για να μην τρομάξεις εσύ; Και πόσο συχνά πρέπει να τον αγγίζεις για να μην στεγνώσει, για να μην ιδρώσει για να μην εξατμιστεί; Και πώς αδειάζει το μυαλό απ' αυτές τις σκέψεις; Πώς καταφέρνεις να μη λες τ' όνομά του κάθε τρεις και λίγο; Πώς ξέρεις πόση απόσταση να κρατήσεις; Πότε να σταματήσεις; Πότε να πας αργά και πότε γρήγορα;Και πώς θα ξεχωρίσεις τα σημάδια ότι τελειώνει; Και πώς να τον απολαύσεις χωρίς να πληγωθείς μετά; Χωρίς να γίνεις σκόνη όταν αυτός θα έχει γίνει καπνός; Και όλα αυτά τα ερωτήματα με τι καρδιά και με τι ψυχραιμία να τα απαντήσεις όταν από αυτόν εξαρτάται η ευτυχία σου;ovotestishttp://www.blogger.com/profile/09156400921136416557noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7060251444382327170.post-47797422443831512532009-11-12T06:09:00.003+02:002009-11-12T13:42:54.936+02:00Το πρεζάκι της τρυφερότηταςΌλα ξεκινούν από τη στιγμή που αυτός είναι πιο ευγενικός απ' ότι χρειάζεται ή απ' ότι συνηθίζεται. Κι όταν συμβεί το πρώτο ηθελημένο άγγιγμα, το μυαλό κολλάει. Το μυαλό ή η καρδιά; Κι ύστερα, το μυαλό- ή η καρδιά- άλλη δουλειά δεν κάνει από το να σκέφτεται πώς και πότε θα βρεθεί και πάλι κοντά του. Κι όταν βρεθεί, απομονώνεται στον κόσμο που ορίζει αυτός. Στον μικρό κόσμο που ορίζει αυτός. Γιατί η εξαρτητική γυναίκα, ή αλλιώς, πρεζάκι της τρυφερότητας, είναι έτοιμη να δώσει γη και ύδωρ στην πρώτη μικρή ένδειξη ενδιαφέροντος. Δεν μπορεί να βάλει όρια μέχρι που αυτά να γίνουν εντελώς απαραίτητα για την επιβίωσή της. Και τότε, συνήθως, είναι πολύ αργά. Είναι πια πολύ θυμωμένη που έδωσε τόσα πολλά και δεν πήρε τελικά αυτό που ζητούσε. Δεν παίρνει ποτέ αυτό που ζητάει, γιατί ζητάει να συμπληρώσει εκείνο το κενό που δημιουργήθηκε άπειρα χρόνια πριν, να αναπληρώσει την αγάπη της μαμάς ή του μπαμπά, να θεραπεύσει την παραμέληση και την κακοποίηση. ζητάει να γυρίσει πίσω το χρόνο, αλλά ο χρόνος πίσω δε γυρνάει. Η εξαρτητική γυναίκα δεν έχει ιδέα τι είναι αυτό που μπορεί να περιμένει από μια ενήλικη σχέση. Ζητιανεύει το ενδιαφέρον και την αγάπη, την τρυφερότητα και την αφοσίωση και χρησιμοποιεί ένα σωρό χειρισμούς προκειμένου να αποσπάσει όσο μεγαλύτερο κομμάτι μπορεί απ' αυτά. Γίνεται χρήσιμη και περιποιητική: αν καταφέρει να βελτιώσει την ποιότητα της ζωής του,αυτός δεν θα είναι διατεθειμένος να πέσει πάλι στα δύσκολα, και θα την αγαπάει επειδή θα του είναι απαραίτητη. Γίνεται επικριτική: αν σκάψει το έδαφος κατω από τα πόδια του, αυτός δεν θα τολμήσει να την αφήσει, δεν θα τολμήσει να εκθέσει τα τρομερά του ελαττώματα σε μια καινούρια γυναίκα. Προκαλεί τη ζήλια του: αν αυτός καταλάβει πόσο περιζήτητη είναι, θα κάνει ό,τι μπορεί για να την κρατήσει. Όταν οι χειρισμοί της δεν πιάνουν, που πάντα πιάνουν, αλλά αν ο άλλος είναι περαστικός και δεν προλάβει να μπει σε λούκι, η εξαρτητική γυναίκα μπαίνει σε θυμό και σε θλίψη κι αμφισβητεί τον εαυτό της συθέμελα. Στην πραγματικότητα, δεν έχει επαφή με τα συναισθήματά της για τους άλλους- μπορεί να μην έχει και συναισθήματα για τους άλλους- βιώνει απλώς τον πανικό να καταφέρει να γεμίσει το κενό της. Να πάρει πίσω την αγάπη και την προσοχή που δεν της δώσανε πριν από 100 χρόνια οι γονείς της. Παρ' όλα αυτά, δεν έχει το προφίλ της δυστυχισμένης πάντα. Πολλές φορές είναι άτομο υψηλής ενέργειας, στέκεται πάντοτε στα πόδια της με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, έχει γοητευτική προσωπικότητα και καταφέρνει να κρύβει καλά τη ζητιάνα που κρύβεται μέσα της. Χρήζει ψυχοθεραπείας, κι ίσως η ψυχοθεραπεία να είναι και η μοναδική της ελπίδα να σταματήσει αυτόν τον αέναο κύκλο μάταιης αναζήτησης αυτού που έχει έτσι κι αλλιώς από χρόνια χαθεί.ovotestishttp://www.blogger.com/profile/09156400921136416557noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7060251444382327170.post-4652416047849310782009-10-20T17:05:00.002+03:002009-10-20T17:59:09.032+03:00Το μεγάλο μυστήριο του χάσματος των φύλωνΔεν υπάρχει κανένα μεγάλο μυστήριο. Όλα ξεκινούν από το γεγονός ότι οι άντρες, εν γένει, έχουν μικρότερη συνειδητότητα απ' ότι οι γυναίκες. Τι θέλω να πω μ' αυτό: Όλοι μας έχουμε το ίδιο αίτημα- αγάπη και αποδοχή. Κανείς δεν ψάχνει για υπερήρωες ή για σούπερ γκόμενες. Μόνο που ο καθένας αντιλαμβάνεται την αγάπη και την αποδοχή διαφορετικά. Για τους άντρες, η ανάγκη για αποδοχή ικανοποιείται πιο εύκολα, συνήθως, απ' ότι για τις γυναίκες. Ικανοποιείται σε μεγάλο βαθμό με το σεξ. Αν κάνεις σεξ μαζί τους, τους αποδέχεσαι. Οι γυναίκες διαπραγματεύονται την ανάγκη τους για αγάπη και αποδοχή μέσα στη σχέση, το σεξ είναι συνήθως γι'αυτές μόνο το σημείο εκκίνησης. Σ' αυτό το σημείο βρίσκεται και μια πολύ εμφανής- αν και όχι τόσο σημαντική - διαφορά ανάμεσα στα δύο φύλα: οι περισσότερες γυναίκες, όταν κάνουν σεξ με κάποιον είναι κατ' αρχήν διατεθειμένες να κάνουν μαζί του κι άλλα πράγματα. Ίσως όχι πολλά, αλλά θεωρούν φυσική εξέλιξη του σεξ το να πιουν έναν καφέ, να μιλήσουν μαζί του στο τηλέφωνο, να πάνε ένα σινεμά, να στείλουν και πέντε μηνύματα. Για τους περισσότερους άντρες, όλα αυτά δεν αποτελούν φυσική εξέλιξη του σεξ- όλα αυτά τα κάνουν μόνο όταν ερωτεύονται ή καψουρεύονται (ό, τι μπορεί ο καθένας). Φυσικά, υπάρχουν και τα one night- stand, που για τους άντρες είναι σεξ με προαποφασισμένη την άμεση ημερομηνία λήξης, ενώ για τις γυναίκες είναι είτε σεξ απιστίας προς τη σταθερή τους σχέση, είτε σεξ που δεν πήγε καθόλου καλά και ξέπεσε στην κατηγορία του one night- stand. Όσο για το χάσμα που παρατηρείται στις σχέσεις των δύο φύλων, συνήθως οφείλεται στον εξής βαρετό μηχανισμό: οι άντρες ερμηνεύουν το ενδιαφέρον και τη φροντίδα των γυναικών, σαν πίεση και έλεγχο και οι γυναίκες ερμηνεύουν την ανάγκη των αντρών να διατηρήσουν τον προσωπικό τους χώρο, σαν αδιαφορία και παραμέληση. Ωστόσο, στα περιθώρια αυτού του μηχανισμού, υπάρχουν, ευτυχώς, δεκάδες παραλλαγές, αντιστροφές ρόλων, εκπλήξεις, εξωφρενικές περιπτώσεις που δίνουν τροφή στις κουβέντες με τους φίλους μας, στην τέχνη και καμιά φορά και στην ειδησεογραφία.ovotestishttp://www.blogger.com/profile/09156400921136416557noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7060251444382327170.post-70728804228384285302009-10-16T17:28:00.009+03:002009-10-16T17:41:28.209+03:00Υπερήρωες<div align="justify">Υπάρχει μια λανθασμένη άποψη γύρω από το τι θέλουν οι γυναίκες. Τι ψάχνουν σε έναν άντρα. Οι περισσότερες θέλουν ένα "καλό παιδί".</div><div align="justify">Λάθος. Αυτό είναι ένας μύθος και μόνο. Κι αυτό γιατί το "καλό παιδί" είναι σχετικό.</div><div align="justify">Κάποια στιγμή είχε πέσει το μάτι μου σε ένα άρθρο που έλεγε πως οι γυναίκες θέλουν πλάι τους έναν υπερήρωα, όπως τους χαρακτήρες στα κόμικς.</div><div align="justify">Bingo. Λέτε να ήξερε πόσο δίκιο είχε η αρθρογράφος αυτού του κειμένου;</div><div align="justify">Υπερήρωες λοιπόν. Αυτό ψάχνουν. Θέλουν τον άντρα ήρεμο και ευγενικό και από την άλλη άγριο. Καλό αλλά και κακό. Να μην φοβάται να δείξει τα συναισθήματά του, τα δάκρυά του αλλά να ρίχνει και κανένα γαμοσταυρίδι. Να ονειρεύεται αλλά να πατάει και γερά στα πόδια του. Να είναι καρδιοκατακτητής αλλά πιστός σε αυτές.</div><div align="justify">Ένας ερμαφρόδιτος παραλογισμός Ένα παράδοξο κράμα σύστασης χαρακτήρα που συναντάται μόνο στις σελίδες κάποιων κόμικς.</div><div align="justify">Στην πραγματικότητα μία γυναίκα δεν ξέρει τι πραγματικά θέλει. Αφού η ίδια αλλάζει συχνά τις παραμέτρους τις οποίες θέτει. Υπάρχουν φορές που αρκείται στο να ξέρει πως την φροντίζουν και φορές που ζητά έμπρακτα δείγματα αυτής της φροντίδας.</div><div align="justify">Αυτή είναι. Η γυναίκα που έχεις δίπλα σου.</div><div align="justify">Την κοιτάς, την παρατηρείς. Την ξέρεις;</div><div align="justify">Όχι. Την γνωρίζεις, δεν την ξέρεις. Αν δεν σου ανοιχτεί η ίδια, τότε απλώς την γνωρίζεις.</div><div align="justify">Κι αυτή είναι εκεί. Δίπλα σου.</div><div align="justify">Ορισμένες στιγμές πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται.</div><div align="justify">Είναι δική μου; Την ακουμπάς, την αγγίζεις. Ναι, δική μου είναι.</div><div align="justify">Είναι; Ποτέ δεν ξέρεις. Πάντα στην αμφιβολία. Να ψάχνεις και να ψάχνεσαι.</div><div align="justify">Ίσως γι' αυτό οι υπερήρωες να έχουν επιλέξει το δρόμο της μοναχικότητας. Ίσως γι' αυτό να έχουν αφοσιωθεί στην ανθρωπότητα. Εξάλλου και τα δύο γένους θηλυκού είναι...</div><div align="justify"></div><div align="justify"> </div><div align="justify"><a href="http://www.youtube.com/watch?v=OBwS66EBUcY">http://www.youtube.com/watch?v=OBwS66EBUcY</a></div>ovotestishttp://www.blogger.com/profile/09156400921136416557noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7060251444382327170.post-74900810619289639732009-10-15T18:01:00.001+03:002009-10-15T18:04:30.732+03:00ΆντρεςΆντρες ωραίοι και άντρες άσχημοι.<br />Άντρες της πρώτης<br />κι άντρες της δεύτερης ματιάς.<br />Άντρες κυνηγοί<br />κι άντρες θηράματα.<br />Άντρες κολλημένοι<br />στα φουστάνια της μάνας τους.<br />Άντρες που μάχονται<br />στην ίδια μονομαχία χρόνια<br />με τον πατερα τους.<br />Άντρες τρυφεροί, άντρες βίαιοι, άντρες ονειροπόλοι, άντρες αργοί, άντρες βιαστικοί, άντρες δυνατοί και άντρες φοβισμένοι.<br />Οι άντρες θέλουν πάντα καποιον για να προστατεύουν<br />Ακόμα κι όταν εχουν ανάγκη από προστασία.<br />Άντρες προστατευόμενα είδη.<br />Οι άντρες θέλουν να τους θαυμάζεις<br />Να τους χειροκροτάς.<br />Αλλιώς μαραίνονται.<br />Μαραζώνουν.<br />Μελαγχολούν.<br />Μερικοί, όσο κι αν τους επαινέσεις<br />Δεν πιστεύουν τα λόγια.<br />Ξέρουν όλοι<br />Να διακρίνουν το θαυμασμό<br />Στα μάτια.<br />Άντρες στο πρώτο φιλί<br />Και στο τελευταίο.<br />Άντρες που τα δίνουν όλα την πρώτη φορά<br />Κι αντρες που προχωράνε σιγά- σιγά<br />Κι είναι όλο εκπλήξεις.<br />Άντρες που φοβούνται να δεσμευτούν<br />Κι άντρες που βιάζονται<br />Και μετά το βάζουν στα πόδια.<br />Σ’ όλους τους άντρες αρέσει η σταση κουταλι.<br />Σ’ όλους αρέσουν οι πίπες.<br />Μερικοί ανησυχούν μήπως δεν τις αξίζουν.<br />Αντρικά χέρια,<br />αντρικά γόνατα.<br />Αντρική μυρωδιά<br />Μυρωδιές.<br />Ζεστό ψωμί.<br />Ιδρώτας.<br />Το μαλακτικό πλυντηρίου της μαμάς τους.<br />Άντρες που πλακώνονται.<br />Άντρες που κρατούν την ψυχραιμία τους<br />Και ξέρουν να μιλανε.<br />Πρέπει να σέβεσαι τη μανα,<br />Την ομάδα, τη δουλειά τους.<br />Πάντα.<br />Άντρες που ροχαλίζουν.<br />Άντρες που γλύφουν με αφοσίωση.<br />Άντρες που χώνουν τα δάχτυλά τους παντού.<br />Άντρες που φοβούνται μήπως δεν τους σηκωθεί.<br />Ανρες που φοβούνται μην τους πέσει.<br />Άντρες που κλαίνε.<br />Άντρες που θέλουν αγκαλιά.<br />Άντρες που χαίρονται όταν τους μαγειρεύεις.<br />Άντρες που σε ταίζουν στο στόμα.<br />Άντρες που δεν ανοίγουν το στόμα τους<br />Να μιλήσουν.<br />Άντρες που λένε μόνο «Κι εγώ»<br />Άντρες που δεν ανοίγουν την καρδιά τους.<br />Πού έχουν την καρδιά τους;ovotestishttp://www.blogger.com/profile/09156400921136416557noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7060251444382327170.post-25271744001699916962009-10-15T17:48:00.002+03:002009-10-15T18:01:13.653+03:00Οι γυναίκεςΘυμάμαι πάντα να περιτρυγυρίζομαι από γυναίκες.<br />Μανάδες, θείες, γιαγιάδες,<br />γειτόνισσες, φιλενάδες, γκόμενες,<br />μούσες, αγάπες, δασκάλες,<br />καθηγήτριες, ξαδέρφες, κόρες...<br /><br />Οι γυναίκες κατουράνε καθιστές,<br />οι γυναίκες βγαίνουν απ' τη μήτρα περπατώντας,<br />οι γυναίκες πεθαίνουν όρθιες.<br /><br />Όλες οι γυναίκες ονομάζονται Δαβίδ,<br />μυρίζουν ωραία,<br />κι όσες βρωμάνε είναι άντρες με μαστούς και αιδοίο,<br />ξέρουν ν' αγαπούν,<br />ξέρουν να χαιδεύουν,<br />ξέρουν να παρηγορούν.<br /><br />Οι γυναίκες κλαίνε σαν να ιδρώνουν,<br />δεν κοιμούνται ποτέ,<br />τρώνε συνεχώς από λίγο,<br />κρυώνουν όλο το χρόνο πλην του Ιούλη,<br />έχουν αστεία γροθιά,<br />δεν ξέρουν μπάλα,<br />μιλάνε πολύ, τα θυμούνται όλα,<br />διαγράφουν,<br />λύνουν γρίφους, φτιάχνουν αινίγματα,<br />δε λένε αστεία- οι γυναίκες πάντα μιλούν σοβαρά.<br /><br />Οι γυναίκες φωσφορίζουν στο σκοτάδι.<br />Οι γυναίκες πετάνε.<br />Οι γυναίκες μονομαχούν,<br />δεν αφήνουν ίχνη, καίνε φωλιές.<br /><br />Από το βιβλίο του Δημήτρη Μητσοτάκη, <em>Καυτή σούπα</em><br /><em></em>ovotestishttp://www.blogger.com/profile/09156400921136416557noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7060251444382327170.post-26029949498912606752009-10-14T17:42:00.009+03:002009-10-14T17:56:39.486+03:00Άνδρας και Γυναίκα<div align="left">Ο άνδρας είναι η ανώτερη δημιουργία<br />Η γυναίκα είναι το ύψιστο των ιδανικών<br />Ο Θεός έκανε για τον άνδρα ένα θρόνο<br />και για την γυναίκα ένα βωμό.<br />Ο θρόνος φανατίζει,<br />ο βωμός καθαγιάζει.</div><br /><div align="left"></div><br /><div align="left">Ο άνδρας είναι ο νους<br />Η γυναίκα η καρδιά.<br />Ο νους επινοεί το φως<br />Η καρδιά παράγει αγάπη.<br />Το φως γονιμοποιεί,<br />η αγάπη ανασταίνει.<br />Ο άνδρας είναι ισχυρός με τη λογική του,<br />Η γυναίκα γίνεται αήττητη με τα δάκρυά της.<br />Ο άνδρας είναι ικανός για πλήθος ηρωισμούς.<br />Η γυναίκα αντέχει πλήθος μαρτύρια.<br />Ο ηρωισμός εξευγενίζει,<br />τα μαρτύρια καθαγιάζουν.<br />Ο άνδρας κατακτά υπεροχή,<br />η γυναίκα κερδίζει την προτίμηση.<br />Η υπεροχή σημαίνει δύναμη,<br />Η προτίμηση αντιπροσωπεύει το δικαίωμα.</div><br /><div align="left"></div><br /><div align="left">Ο άνδρας είναι ένα δαιμόνιο.<br />Η γυναίκα ένας άγγελος.<br />Το δαιμόνιο είναι αμέτρητο,<br />ο άγγελος απροσδιόριστος<br />Η λαχτάρα του άνδρα..<br />είναι η ύψιστη δόξα.<br />Η λαχτάρα της γυναίκας..<br />η έσχατη αρετή.<br />Η δόξα κάνει να φαίνονται<br />τα πράγματα μεγάλα.<br />Η αρετή κάνει να γίνονται<br />τα πράγματα θεία. </div><br /><div align="left"></div><br /><div align="left">Ο άνδρας είναι ένας κώδικας.<br />Η γυναίκα ευαγγέλιο.<br />Ο κώδικας διορθώνει.<br />Το ευαγγέλιο τελειοποιεί.<br />Ο άνδρας σκέφτεται.<br />Η γυναίκα ονειρεύεται.<br />Το να σκέφτεσαι είναι σαν να έχεις<br />μια προνύμφη (κάμπια) στο κεφάλι.<br />Το να ονειρεύεσαι είναι σαν να έχεις<br />ένα φωτοστέφανο στο μέτωπο.</div><br /><div align="left"></div><br /><div align="left">Ο άνδρας είναι ωκεανός<br />και η γυναίκα λίμνη.<br />Ο ωκεανός έχει το μαργαριτάρι που στολίζει<br />και η λίμνη την ποίηση που φωτίζει.<br />Ο άνδρας είναι αετός που πετά<br />και η γυναίκα αηδόνι που κελαηδά.<br />Με το να πετάς κυριαρχείς το κόσμο,<br />με το τραγούδι κατακτάς την ψυχή. </div><br /><div align="left"></div><br /><div align="left">Ο άνδρας είναι ένας ναός<br />και η γυναίκα το ιερό,<br />μπροστά στο ναό αποκαλυπτόμαστε<br />μπροστά στο ιερό γονατίζουμε.<br />Ο άνδρας τοποθετείται..<br />εκεί που τελειώνει η γη,<br />η γυναίκα...<br />εκεί που ο ουρανός αρχίζει.</div><br /><div align="left"><br />Βίκτωρ Ουγκώ</div>ovotestishttp://www.blogger.com/profile/09156400921136416557noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7060251444382327170.post-17080228547264820922009-10-12T08:34:00.003+03:002009-10-12T09:55:39.821+03:00The EmotionalΚατ’ αρχήν, να πούμε ότι κάθε δήλωση σημαίνει ακριβώς το αντίθετό της. Ένας άντρας που λέει ότι είναι ειλικρινής, είναι, στην πραγματικότητα, κατεξοχήν ψεύτης. Με την ίδια λογική, αν μιλάει για έρωτα, αληθινή αγάπη, γάμο και παντοτινή δέσμευση, μπορείτε να περιμένετε ότι κάποια στιγμή, σύντομα, θα την κάνει και μάλιστα, χωρίς να δώσει σοβαρές εξηγήσεις. Ο συναισθηματικός άντρας είναι εξαρτητικός. Προσπαθεί καθημερινά να σας εξαρτήσει. Είσαι όμορφη, ταλαντούχα, πανέξυπνη, η σημαντικότερη γυναίκα της ζωής του, θέλει να σε παντρευτεί, σου γράφει ποιήματα, σου μαγειρεύει, σε πηγαινοφέρνει στη δουλειά, ό,τι χρειάζεται για να σου γίνει απαραίτητος. Οι άντρες αυτοί χωρίζουν γιατί αισθάνονται πίεση κι εγκλωβισμό. Συνήθως την έχουν δημιουργήσει μοναχοί τους. Γιατί φοβούνται μην τους αφήσεις. Στο τέλος σε διώχνουν για να μην τους αφήσεις. Είναι νάρκισσοι. Τρέφονται από την ψευδαίσθηση του ιδανικού έρωτα. Αν ο έρωτας γίνει πραγματικός, δεν ξέρουν τι να τον κάνουν. Προτιμούν να σε ονειρεύονται παρά να σε έχουν. Στα όνειρα δεν χρειάζεται να πάρουν καμιά ευθύνη, κανένα ρίσκο. Είναι γιατί η ποίηση τους αρέσει πιο πολύ από τη ζωή. Ταυτίζονται με λογοτεχνικούς ήρωες. Ήρωες καταραμένους, σκοτεινους. Θέλουν να φαντάζονται τον εαυτό τους πρωταγωνιστή σε κάποιο δράμα και μια πραγματική σχέση με τις καλές και τις κακές στιγμές της, δεν πληρεί τις προυποθέσεις. Αυτοί οι άντρες φαντάζονται ότι κάποτε θα γίνουν κάτι μεγάλο, κάτι σημαντικό. Κι όταν περάσουν πια τα χρόνια, κι αυτό δεν συμβεί, αισθάνονται ότι η ζωή υπήρξε πολύ άδικη μαζί τους, ότι ο κόσμος τους χρωστάει, πίνουν ή τρώνε για να διασκεδάσουν την πίκρα τους. Δείχνουν μελαγχολικοί, αλλά στην πραγματικότητα, είναι απλώς οκνηροί. Παρουσιάζονται οργισμένοι με την κοινωνία, αλλά είναι απλώς θυμωμένοι που η κοινωνία δεν τους έχει αναγνωρίσει ακόμα την κρυφή τους αξία. Θα τους βρείτε, συνήθως, στο χώρο της αριστεράς, στα βιβλιοπωλεία, στα μπαρ να τριγυρνάνε με φίλους που είναι πιο άσχημοι απ' αυτούς, ή κατώτεροι κοινωνικά και πνευματικά. Αυτοί οι φίλοι τους θαυμάζουν, τους αποδέχονται σαν αρχηγούς και τρέφουν το πληγωμένο εγώ τους. Πληγωμένο γιατί δεν μπορούν να χωνέψουν ότι χρειάζεται σκληρή δουλειά γι' αυτούς. Δεν μπορούν να δεχτούν ότι η δική τους ζωή περιλαμβάνει και δυσκολίες. Ότι η γκόμενά τους μπορεί να έχει και απαιτήσεις. Συνήθως, τους έχουν μεγαλώσει γονείς που τους είπαν ότι θυσίασαν πολλά γι' αυτούς. Έχουν μεγαλώσει με το βάρος ότι οι γονείς τους στερήθηκαν για να τα έχουν αυτοί όλα. Κι έτσι, αυτοί αισθάνονται πιο άνετα στη θλίψη, παρά στη χαρά, θυμωμένοι κι ενοχικοί απέναντι στο παρελθόν τους. Αισθάνονται υποχρεωμένοι να γίνουν κάτι πολύ σημαντικό προκειμένου να δικαιώσουν τις θυσίες των γονιών τους. Αν δεν μπορού να γίνουν κάτι πολύ καλό, προτιμούν να γίνουν κάτι πολύ κακό, παρά να μοιραστούν με τους υπόλοιπους ανθρώπους την κοινή μοίρα της μετριότητας. Όλα αυτά, φυσικά, απαιτούν την αποκλειστική ενασχόληση με τον εαυτό τους και μόνο μ' αυτόν, οι άλλοι είναι απλές αντανακλάσεις του εγώ τους. Όπως λέει ο Α. Καμύ στην <em>Πτώση </em>, "Η καρδιά μου δεν είναι άνυδρη, αυτό δα έλειπε. Αντίθετα, είναι γεμάτη συγκίνηση και τα' χει εύκολα τα δάκρυα. Μόνο που οι διαχύσεις μου επιστρέφουν πάντοτε σε μένα, οι συγκινήσεις μου με αφορούν. Είναι ψέμα, στο κάτω- κάτω, πως δεν αγάπησα ποτέ. Στη ζωή μου ένιωσα τουλάχιστον έναν μεγάλο έρωτα, του οποίου ήμουν πάντα αντικείμενο."ovotestishttp://www.blogger.com/profile/09156400921136416557noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7060251444382327170.post-55102173283282432292009-10-10T17:37:00.003+03:002009-10-10T17:48:27.520+03:00Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΕΙ<div align="left">Ο θάνατος έρχεται πάντα βίαια. </div><div align="left">Δεν υπάρχει τίποτα το καλαίσθητο, </div><div align="left">τίποτα το ρομαντικό </div><div align="left">σε σχέση με τον πραγματικό θάνατο. </div><div align="left">Αφήνει πίσω του πτώματα, </div><div align="left">κουφάρια, </div><div align="left">απ' τα οποία πρέπει να βρεις έναν τρόπο να απαλλαγείς. </div><div align="left">Πρέπει ν' ανάψεις φωτιά ή να σκάψεις. </div><div align="left">Ο θάνατος έχει βρωμιά, </div><div align="left">έχει φρικτή μυρωδιά. </div><div align="left">Κι έχει πάντα κάτι να σου πει. </div><div align="left">Ποτέ δεν είναι ευχάριστο. </div><div align="left">Έχει να σου πει για την ανεπάρκειά σου, </div><div align="left">για τις φορές που δεν ήσουν εκεί, </div><div align="left">γι' αυτά που ήθελες να πεις και δεν τα είπες. </div><div align="left">Έχει να σου πει πως έρχεται πάντα η στιγμή </div><div align="left">που δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια, </div><div align="left">πως ότι είναι να κάνεις πρέπει να το κάνεις τώρα. </div><div align="left"> </div>ovotestishttp://www.blogger.com/profile/09156400921136416557noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7060251444382327170.post-60484636409406956582009-10-10T17:35:00.006+03:002009-10-10T17:49:15.222+03:00Όταν δύει ο ήλιος<div align="justify">Νύχτες. Όλες τόσο γαμημένα ίδιες. Για την ερημιά που κουβαλάνε. Μετράς το χρόνο σε νύχτες. Και καθώς το μέτρημα μεγαλώνει νιώθεις αυτή την ερημιά να σε βαραίνει. Όχι γιατί δεν την αντέχεις, απλά γιατί ξεσυνήθισες. Βρίσκεσαι σε μέρη γνωστά, οικεία, κι όμως νιώθεις ξένος. Ψάχνεις να βρεις κι εσύ δεν ξέρεις τι. Δεν σε νοιάζει. Δεν σε ενοχλεί. Κι όμως πιάνεις τον εαυτό σου να ψάχνει να την βρει φευγαλέα ανάμεσα στο πλήθος. Όχι γιατί την θες ακόμα, απλά γιατί αυτό το κορμί σου λείπει.</div><div align="justify">Σου λείπει. Αλλά δεν είναι μοναξιά. Όχι. Είναι ερημιά. Και πριν μόνος ήσουν, αλλά το κάλυπτες. Τώρα όμως το βλέπεις καθαρά, την γυμνή αλήθεια. Πόσο δέσμιος είσαι αυτής της γαμημένης ερημιάς. Πάντα. Κάθε νύχτα. Και λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος, ελπίζεις. Ελπίζεις πως δεν είσαι μόνος. Πως υπάρχουν κι άλλοι.</div><div align="justify">Και τότε ξυπνάω...βλέπω ανθρώπους που οι περισσότεροι είναι μάζες από κόκαλα και σάρκα. Περιφέρονται άσκοπα. Δίχως νόημα σε αυτό που λέμε ζωή. Κάνουν δουλειές που δεν τους αρέσουν, ζουν σε πόλεις που δεν τους χωράνε, πλαγιάζουν με κορμιά που δεν τους ξεκουράζουν. Επιβιώνουν, αυτό κάνουν. Συνεχίζω να ελπίζω και τρίβω τα μάτια μου να δω καλύτερα. Τα ίδια. Αυθάδικα αρσενικά που μυρίζουν καταπιεσμένες ορμές επαίρονται σαν θεριά μέσα στα κλουβιά τους. Αλλόφρονα θηλυκά ντυμένα τη λαγνεία κατάσαρκα, στερημένα από οργασμούς και αγκαλιά. Παιδιά χωρίς μέλλον. Μόνο ένα παρόν με δόσεις.</div><div align="justify">Είμαστε ό,τι τρώμε, ό,τι πίνουμε, ό,τι φοράμε, ό,τι οδηγάμε, ό,τι πηδάμε. Τίποτα παραπάνω. Τίποτα παρακάτω. Καμία τρύπα να χωθούμε. Καμία σκιά να κρυφτούμε. Μας μάθανε να ζούμε μπροστά στα μάτια των άλλων. Όχι πια μέσα μας. Οι άνθρωποι πλέον σε κοιτάνε δεν σε βλέπουν. Έχουν γίνει ζόμπι. Δεν τους νοιάζει. Δεν τους νοιάζεις. Ο καθένας μόνος του είναι καλύτερα. Πολλές στιγμιαίες μοναξιές, όμως, δεν μας κάνουν μια μεγάλη.</div><div align="justify">Και η ερημιά μεγαλώνει. Ο έρωτας πλέον κρύβεται ανάμεσα σε δύο ποτά, ένα χαμόγελο, μια ατάκα, ένα κερασμένο σφηνάκι. Κι αφού καλυφθούν επιδερμικά οι όποιες ορμές και οργασμοί ακολουθεί μια κρύα καληνύχτα, ένα τα "λέμε" που πέφτει κομμάτι φτηνό. Και μετά, μονά κρεβάτια με καυλωμένα όνειρα.</div><div align="justify">Μέρες. Όλες με βλέμμα αγουροξυπνημένο μπροστά στον καθρέφτη. Με μια σκέψη θολή... "Άντεξες, θα αντέξεις".</div>ovotestishttp://www.blogger.com/profile/09156400921136416557noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7060251444382327170.post-91109050411890217142009-10-09T18:25:00.002+03:002009-10-09T18:32:09.604+03:00Απαντήσεις στο "Ίμερος και Κλινοπάλη" του Κωστή ΠαπαγιώργηΟ ερωτευμένος άνθρωπος, μπορεί, να βιώνει την ύπαρξή του ως πολύ μεγάλη και περιστασιακά ολόκληρη. Ο έρωτας δίνει άλλη μορφή στο χρόνο, μετράει με το δικό του ρολόι κι αυτό είναι ένα ρολόι πολύ πιο γενναιόδωρο. Καταργείται ο βασανιστικός φόβος της φθαρτότητάς του, και η αποδοχή του άλλου, τον εφοδιάζει μ’ ένα περίσσευμα που είναι διατεθειμένος να το μοιραστεί με τον υπόλοιπο κόσμο. Όσο εγωιστής κι αν είναι κανείς, ευρισκόμενος στην κατάσταση του έρωτα, δεν μπορεί παρά να μυριστεί τη θεϊκή διάκριση που έχει γίνει υπέρ του. Αυτό τον κατακλύζει με (ή έστω του προσδίδει) το αίσθημα της ευγνωμοσύνης. Το κορμί, που μέσα στον έρωτα βρίσκει άλλο τρόπο χρήσης, μεγαλώνει και αλλάζει, αναγκαστικά, θερμοκρασία. Το δέρμα που απολάμβανε τα χάδια του εραστή την προηγούμενη νύχτα, δεν μπορεί παρά να είναι πιο ακτινοβόλο. Το κορμί που αγαπιέται δεν αρρωσταίνει.<br />Η λαγνεία είναι φωτεινή, όχι σκοτεινή. Ακριβώς επειδή είναι πνευματική περιπέτεια. Η λαγνεία επινοεί. Δίνει αξία στο σώμα, που σ’ όλη μας τη ζωή το κουβαλάμε χωρίς συνείδηση. Εξυψώνει το ατελές και το ανεπαρκές, σε τελειο κι ολοκληρωμένο. Η λαγνεία, (για όσους διαθέτουν δύναμη και πίστη) είναι μια θρησκευτική τελετουργία που αποθεώνει τη μοναχική μας ύπαρξη και μας κάνει κοινωνούς του μεγάλου ωκεανού που είναι η συλλογική ύπαρξη. Είναι μια σημαντική- η πιο σημαντική συνάντηση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Όσο κι αν δεν το ξέρουμε, όσο κι αν μπερδευόμαστε από τις όποιες τυχαίες συνθήκες του χωρο- χρόνου.Η λαγνεία, ο ερωτας ή η κλινοπάλη, προσφέρουν απαντήσεις, καταδικασμένες, όμως, αμέσως μετά να ξεχαστούν. Όπως όταν βλέπεις στ’ όνειρό σου το νόημα της ζωής κι όταν ξυπνήσεις αισθάνεσαι την απόγνωση εκείνου που άγγιξε την αλήθεια κι αμέσως μετά την έχασε. Η λαγνεία είναι η κοινή μας πατρίδα, ο μοναδικός τόπος που μπορεί κανείς να είναι ο εαυτός του και να παραδίνεται στη φύση του. Γι’αυτό, όταν απομακρυνόμαστε από το πλευρό του εραστή κάνει τόσο κρύο. Γι’ αυτό φαίνονται όλα τόσο μαύρα και ζοφερά. Τον πόνο τον γεννάει η γνώση ότι υπάρχει μια πατρίδα στην οποία δεν μπορούμε να κατοικήσουμε μόνιμα, μια αλήθεια, που μόλις την αντικρίσουμε, πρέπει αμέσως να την ξεχάσουμε.ovotestishttp://www.blogger.com/profile/09156400921136416557noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7060251444382327170.post-32413582355474724252009-10-08T15:20:00.003+03:002009-10-08T16:56:03.532+03:00The psycho sweetheartΠΡΟΣΟΧΉ! Είναι ο πιο ορμητικός από όλους, μπαίνει στη ζωή σου σαν σίφουνας, δεν αναγνωρίζει όρια. Αυτός ο άντρας δεν έχει αίσθηση των ορίων του και συνεπώς, ούτε και των άλλων. Νομίζω πως συνήθως έρχεται από την Αφροδίτη. Έχει πολύ μικρή επίγνωση του εαυτού του. Δεν ξέρει ποιος είναι. Νομίζει ότι είναι αυτό που του έχουν πει οι άλλοι. Κυρίως οι γονείς του. Αν οι γονείς του τού λέγανε ότι ζωγραφίζει καλά, νομίζει ότι ζωγραφίζει καλά, ακόμη κι αν δεν μπορεί να σχεδιάσει παρά μόνο μουτζούρες. Επειδή, όμως, δεν θέτει τον εαυτό του υπό αμφισβήτηση, διαθέτει μεγάλη ικανότητα να πείθει για τα χαρίσματά του, τα οποία μπορεί και να είναι εντελώς ανύπαρκτα. Τα περισσότερα απ’ αυτά που λέει είναι εντελώς αβάσιμα. Λέει απλώς, αυτό που πρέπει να πει- καταπώς έχει μάθει- ανάλογα με την περίσταση. Δεν ρωτάει τον εαυτό του, δεν συμβουλεύεται αυτό που νιώθει, δεν έχει επαφή με τις ανάγκες του, απλώς λέει αυτό που έχει διδαχτεί ότι πρέπει να πει στην κάθε περίπτωση. Λέει πάρα πολλά ψέματα. Πολλά απ’ αυτά συνειδητά. Άλλα, επειδή είναι μπερδεμένος. Είναι πιεστικός. Είναι χειριστικός. Ο χειρισμός, η πίεση και ο έλεγχος είναι οι μόνοι τρόποι που ξέρει να σχετίζεται. Αυτούς τους άντρες δεν θα τους βρείτε κλεισμένους στα άσυλα, ούτε θα τους καταλάβετε από τη φαρμακευτική αγωγή που ακολουθούν. Κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Καμιά φορά μπορεί να είναι σε θεραπεία. Φροντίζουν να βρίσκουν θεραπευτές ανίκανους και πολλές φορές κακοποιητικούς και βλαβερούς. Πολύ συχνά είναι γοητευτικοί γιατί συμπεριφέρονται σαν έφηβοι. Φυσικά, όλοι σχεδόν οι άντρες συμπεριφέρονται σαν έφηβοι, αλλά αυτοί ακόμα περισσότερο. Οι ιστορίες που τους αρέσει να συζητούν είναι από τον καιρό της εφηβείας τους και της πρώτης νιότης τους. Λένε μεγάλα λόγια. Κάθε σχέση τους έχουν ανάγκη να είναι μοναδική, γεμάτη σύμβολα, οιωνούς και προφητείες. Χρησιμοποιούν ακόμα και στα σαράντα τους τη φράση «Από την πρώτη στιγμή που σε είδα…». Όπως είναι φυσικό, είναι τρομερά εγωκεντρικοί. Στην πραγματικότητα, δεν έχουν καθόλου χώρο για τους άλλους. Οι άλλοι, κι ακόμα περισσότερο, η άλλη, είναι απλώς το πρόσωπο που έχουν επιλέξει για να ταιριάξει στο σενάριό τους, στην κατασκευή που έχουν φτιάξει μέσα στο κεφάλι τους, ανάλογα με τη φάση ζωής στην οποία βρίσκονται. Ενδεχομένως, αυτή η επιλογή να έχει γίνει σε μεγάλο βαθμό τυχαία. Αν γνωρίσετε έναν άντρα και μέσα στην πρώτη εβδομάδα σας μιλήσει για τη μητέρα του, ίσως να πρέπει να προετοιμαστείτε για το ενδεχόμενο να έχετε να αντιμετωπίσετε έναν ψυχωτικό τύπο άντρα. Οι άντρες αυτοί δεν είναι ιδιαίτερα επιτυχημένοι, συνήθως. Είναι οξύθυμοι, εύθικτοι, και πολύ συχνά τσακώνονται στο χώρο εργασίας τους, ή λουφάζουν αλλά όλη τη μέρα παραπονιούνται και κουρδίζονται με τις αδικίες που γίνονται σε βάρος τους, με την ηλιθιότητα των ανωτέρων τους, με την ανικανότητα των συναδέλφων τους, με αποτέλεσμα να δημιουργούν ένα δυσάρεστο κλίμα στη δουλειά τους που δεν τους αφήνει να εξελιχθούν. Μην έχοντας ισχυρό πυρήνα οι ίδιοι, προσπαθούν να κρατήσουν το ενδιαφέρον των άλλων ζωντανό, με παιχνίδια και εξωφρενικές ιστορίες. Γενικά, σε κάποιον τομέα στη ζωή τους θα συναντήσετε το «εξωφρενικό». Είναι κι αυτό ένα στοιχείο της γοητείας τους.<br />Παραθέτω απόσπασμα από το βιβλιο του Hanif Kureishi, <em>Something to tell you</em> :<br />There was no doubt i'd long been fascinated by certain sorts of psychotic. I liked their focus and certainty, their lack of symptoms,the way they shrugged off the neurotic fears and terrors which made life so difficult for the rest of us. Psychotics appeared unworried, they could take a lot of criticism and made good politicians, leaders, generals. Unfortunately, their weakness was paranoia, which could become very severe. And with a psychotic like Wolf, there was conversation. There was even fine intelligence. But, after a short time, about half an hour, you begin to feel restless, irritable, registering the fact that your emotional world is not really present to the other person. Not only that, they seem to be bearing down on you with demands you cannot answer. You begin to feel suffocated, assaulted even. You might want to run away.ovotestishttp://www.blogger.com/profile/09156400921136416557noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7060251444382327170.post-7058272660432284162009-10-08T15:14:00.001+03:002009-10-08T15:17:05.920+03:00ΑΝΤΡΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΚΑΙ ΑΝΤΡΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΗΟι άντρες χωρίζονται κατ’ αρχήν σε δύο κατηγορίες: σε αυτούς που είναι κολλημένοι με τη μητέρα τους και σε αυτούς που σ’ όλη τους τη ζωή προσπαθούν να αποδείξουν στον πατέρα τους ότι αξίζουν. Οι άντρες της δεύτερης κατηγορίας είναι επίσης κολλημένοι με τη μητέρα τους, φυσικά, αλλά όχι τόσο εμφανώς. Και στις δύο κατηγορίες, οι μητέρες ελέγχουν τη ζωή των αγοριών τους, μόνο που στην πρώτη κατηγορία ο έλεγχος υπάρχει σε καθημερινή βάση, ενώ στη δεύτερη κατηγορία, ο έλεγχος φαίνεται μόνο όταν κοιτάς τα γεγονότα της ζωής από μακριά, βλέποντας τη γενική εικόνα. Οι άντρες της πρώτης κατηγορίας θαυμάζουν τη μητέρα τους, μιλάνε μαζί της σε καθημερινή, πολλές φορές, βάση, της εκμυστηρεύονται όλες τις λεπτομέρειες της συναισθηματικής τους ζωής, την υπηρετούν, και συνήθως τρέφουν φανερή ή κρυφή περιφρόνηση για τον πατέρα τους. Αυτοί είναι οι άντρες από την Αφροδίτη. Οι άντρες της δεύτερης κατηγορίας, συνήθως είναι θυμωμένοι με τη μητέρα τους ή την λυπούνται, θεωρώντας την αδύναμη και αδικημένη, δεν έχουν στενή σχέση μαζί της- τουλάχιστον συναισθηματικά, γενικά έχουν μεγαλύτερη απόσταση από την οικογένειά τους απ’ ότι οι άντρες από την Αφροδίτη, αν και μακροπρόθεσμα καταλήγουν να κάνουν αυτό που επιθυμεί για αυτούς η μητέρα τους, περνάνε πολλά χρόνια από τη ζωή τους, προσπαθώντας να διαφοροποιηθούν από τον πατέρα τους και να αποδειχτούν καλύτεροι απ’ αυτόν. Αυτοί είναι οι άντρες από τον Άρη.ovotestishttp://www.blogger.com/profile/09156400921136416557noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7060251444382327170.post-15157410641682902012009-10-07T17:59:00.004+03:002009-10-08T17:09:05.422+03:00Πάντα κάτι μένει πίσωΞημέρωνε κι έπρεπε να φύγει.<br />Όμως δεν έβρισκε την κάλτσα του.<br />"Θα τη βρω εγώ μετά" του είπα.<br />'Όμως για να την πάρεις πίσω θα πρέπει να με ξαναδείς"<br />"Χα, χα εννοείται" είπε αυτός.<br />Τη βρήκα την κάλτσα μετά από μια εβδομάδα σχεδόν.<br />Και την κράτησα.<br />Την έπλυνα στο πλυντήριο, μαζί με τα ρούχα μου.<br />Κανείς δεν την έχει αναζητήσει ακόμα.<br />Τα ντουλάπια μου είναι γεμάτα από τα πράγματά τους.<br />Αυτά που αφήνουν πίσω τους όταν φεύγουν.<br />Αναπτήρες, μισογεμάτα πακέτα με τσιγάρα,<br />μπλούζες, φόρμες, δεύτερες και τρίτες αλλαξιές εσώρουχα,<br />βιβλία, cd, βιογραφικά σημειώματα,<br />σεντόνια, τάπερ,<br />το κασκόλ της ομάδας τους,<br />μια κουκούλα αυτοκινήτου.<br />"Έχεις αφήσει πράγματα στο σπίτι μου, θες να στα φέρω;"<br />"Μπα όχι, δεν τα θέλω, δεν τα χρειάζομαι, ίσως κάποια άλλη φορά, άσε μωρέ θα περάσω εγώ κάποια στιγμή..."<br />Κανείς δε θέλει τα πράγματά του μετά.<br />Όλοι θέλουν ν' αφήνουν κάτι πίσω τους.<br />Είναι σαν τη σημαία που καρφώνουν στο Έβερεστ όσοι ανεβαίνουν.<br />Σαν μαγνητική κάρτα που ανοίγει την πόρτα του δωματίου,<br />αν χρειαστεί να ξαναγυρίσουν.<br />Σαν εξιλέωση για τον δυσάρεστο χωρισμό.<br />Ή σαν τιμωρία για την απόρριψη που πήρανε.<br />Εγώ κάποτε άφησα έναν ολόκληρο καναπέ. Τριθέσιο.<br />Τα κρύβω στο βάθος των ντουλαπιών, σε κούτες,<br />στην αποθήκη στο υπόγειο,<br />τα παραχώνω σε σάκους που δεν ταξιδεύουν πια<br />γιατί είναι παλιοί ή απαίσιοι.<br />Την κάλτσα ελπίζω να τη δώσω πίσω.<br />Κάποια στιγμή.<br />Ωραία κάλτσα.<br />Και τόσο μονη.ovotestishttp://www.blogger.com/profile/09156400921136416557noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7060251444382327170.post-31367200501152350552009-10-02T17:06:00.004+03:002009-10-02T17:16:46.589+03:00Να σας πω ένα μυστικό; Τον είδα...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjG0kfVAZ9f3RvCxlRyOzItbOAoG72tYAwvSqMS2Z3h-LSKZOaD1ZjiKIid-sUHtlWtIQB4LphUvsJPRrct_wrCka8xeZe0F8FQ_ddY3KeRU-mcChr1Yo63OpZwP5M8-0JME4NyVLZZLpRJ/s1600-h/Unicorn.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; DISPLAY: block; HEIGHT: 288px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5388004943414595506" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjG0kfVAZ9f3RvCxlRyOzItbOAoG72tYAwvSqMS2Z3h-LSKZOaD1ZjiKIid-sUHtlWtIQB4LphUvsJPRrct_wrCka8xeZe0F8FQ_ddY3KeRU-mcChr1Yo63OpZwP5M8-0JME4NyVLZZLpRJ/s320/Unicorn.jpg" /></a><br /><div align="justify"> Περπατούσε μόνος, περιπλανώμενος σε μοναχικούς κόσμους, ταξιδεύοντας γύρω από αιώνια τοπία που θόλωναν κάτω από τα βήματά του. Θέλησε να γνωρίσει το άρωμα του ονειρικού. Και στο ταξίδι του γεμάτος όνειρα συνέλεξε τη φαντασία που παγιδεύτηκε στα αστέρια, τους στεναγμούς που φέρνει ο αέρας μεταξύ σούρουπου και αυγής. Άμορφα πλάσματα που ζουν στα όνειρα τον επισκέφτηκαν και του δίδαξαν την ουσία της ευγενικής αφής του πάθους.<br /> Συνέλαβε στο σημειωματάριό του όλα εκείνα τα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν, τις σκοτεινές προδοσίες του μυαλού, τις ευωδιές της σφοδρής πραγματικότητας που δεν θα ζήσει ποτέ. Γιατί δεν ζει το παρόν, ούτε το παρελθόν ή το μέλλον. Είναι η σκιά που ακολουθεί τον αέρα, ο ήχος που συνοδεύει τη φαντασία από τον ονειρόκοσμο. Ψάχνει την ομορφιά στο σκοτάδι, το πάθος στη νωθρότητα και κάθε στεναγμός τον βυθίζει σε έναν κόσμο όπου η δημιουργία είναι ζωή.<br /> Μερικές φορές αισθάνθηκε πως ο χρόνος γλίστρησε ανάμεσα από τα δάχτυλά του και σε κάθε δευτερόλεπτο τα σκοτεινότερα φαντάσματα θα τον υπερνικούσαν. Ξύπνησε όμως από τη λιτανεία του με ένα πνεύμα δημιουργικό και οι αισθήσεις του, οι φόβοι του, εξαφανίστηκαν στη δημιουργία.<br /> Κλείσε τα μάτια και σε κάθε σπινθήρισμα της καρδιάς σου θα καθρεφτίσει τους φόβους της ψυχής σου. Τα σχέδια του θα σε τραβήξουν βαθιά μέσα στον κόσμο του. Σε έναν κόσμο όπου ζουν τα όνειρα που αφήνουμε.</div>ovotestishttp://www.blogger.com/profile/09156400921136416557noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7060251444382327170.post-15452605911456279202009-09-28T22:15:00.003+03:002009-09-28T22:27:09.546+03:00Μια φορά κι έναν καιρό...<span style="font-size:85%;">Μια φορά κι έναν καιρό, έγραφα.</span><br /><span style="font-size:85%;">Έγραφα ένα παραμύθι.</span><br /><span style="font-size:85%;">Μέχρι που το παραμύθι, έγινε εγώ,</span><br /><span style="font-size:85%;">κι εγώ το παραμύθι.</span><br /><span style="font-size:85%;">Και σταμάτησα να γράφω.</span><br /><span style="font-size:85%;">Μόνο ζούσα.</span><br /><span style="font-size:85%;">Και ταξίδεψα.</span><br /><span style="font-size:85%;">Μέσα σε δίνη από σύννεφα σπειροειδή'</span><br /><span style="font-size:85%;">τα δυτικά τοπία ξεπρόβαλλαν αργά</span><br /><span style="font-size:85%;">σ' αέρινες επιφάνειες</span><br /><span style="font-size:85%;">μέσ' από τροπικές νύχτες</span><br /><span style="font-size:85%;">άγρια ζώα σάλευαν στα δάση,</span><br /><span style="font-size:85%;">στα σκοτεινά δάση,</span><br /><span style="font-size:85%;">τρένα σφύριζαν</span><br /><span style="font-size:85%;">το πριονίδι έτριζε στα τσίρκα.</span><br /><span style="font-size:85%;">Μην με προδώσεις ποτέ, είπα'</span><br /><span style="font-size:85%;">Ποτέ μη μ' αγαπήσεις λιγότερο'</span><br /><span style="font-size:85%;">Και ταξίδεψα.</span><br /><span style="font-size:85%;">Ανάμεσα σε καθεδρικά βουνά.</span><br /><span style="font-size:85%;">Τα τείχη κατέρρεαν.</span><br /><span style="font-size:85%;">Ανάμεσά τους αβέβαια πλάσματα,</span><br /><span style="font-size:85%;">άμορφα πλάσματα του σκότους</span><br /><span style="font-size:85%;">όταν έκραξε το καταραμμένο</span><br /><span style="font-size:85%;">πουλί του Προμηθέα.</span><br /><span style="font-size:85%;">Ταξίδευα.</span><br /><span style="font-size:85%;">Διασχίζοντας έρημα νεκροταφεία</span><br /><span style="font-size:85%;">ακούγοντας ήχους της κούφιας γης.</span><br /><span style="font-size:85%;">Ταξίδευα μ' αυτή την αργή, αυτή</span><br /><span style="font-size:85%;">τη μοιραία ταχύτητα.</span><br /><span style="font-size:85%;">Χρόνια ολόκληρα πλανιόμουν.</span><br /><span style="font-size:85%;">Οι δρόμοι δεν είχαν τέλος.</span><br /><span style="font-size:85%;">Παρασύρθηκα σε χαμένες ακτές</span><br /><span style="font-size:85%;">μέσα από ηλεκτρικούς κήπους,</span><br /><span style="font-size:85%;">σάπια κάστρα.</span><br /><span style="font-size:85%;">Κι εσύ έμενες ακίνητη.</span><br /><span style="font-size:85%;">Κοιτώντας το φεγγάρι που έρπει.</span><br /><span style="font-size:85%;">Το δηλητηριώδη ουρανό που στάζει.</span><br /><span style="font-size:85%;">Πλανήθηκα.</span><br /><span style="font-size:85%;">Κι εσύ έμενες ακίνητη.</span><br /><span style="font-size:85%;">Έκαιγα άγνωστα καύσιμα</span><br /><span style="font-size:85%;">φωτίζοντας το σκοτάδι.</span><br /><span style="font-size:85%;">Κι εσύ έμενες ακίνητη.</span><br /><span style="font-size:85%;">Έτρεμα και παράπαια σε φτηνά μοτέλ</span><br /><span style="font-size:85%;">ανήσυχος σαν το τρελό πουλί της μοίρας μας.</span><br /><span style="font-size:85%;">Κι εσύ έμενες ακίνητη.</span><br /><span style="font-size:85%;">Δεν συναντηθήκαμε ποτέ.</span><br /><span style="font-size:85%;">Εγώ πλανιόμουν σε δρόμους που δεν έχουν τέλος.</span>ovotestishttp://www.blogger.com/profile/09156400921136416557noreply@blogger.com0