"Δεν δίδει η ζωή- χωρίς έρωτα- ευτυχία"

Στη ζωή μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή οτιδήποτε- ανατροπές, καταστροφές, λαχεία, θάνατοι αρρώστιες, κληρονομιές, ατυχήματα, επιτυχίες- καμιά φορά, όμως, συμβαίνει ο έρωτας. Δεν έχεις δουλέψει για να σου συμβεί. Δεν έχεις προσπαθήσει. Συμβαίνει έτσι απλά και ξαφνικά σαν κάτι που δεν μπορείς να αποφύγεις, σαν μετωπική σύγκρουση. Κι ύστερα ο έρωτας βρίσκεται στα χέρια σου. Και μερικές φορές μπορεί να μην ξέρεις τι να τον κάνεις. Γιατί γίνεται το κέντρο της ζωής σου κι όλα περιστρέφονται γύρω απ' αυτόν. Όταν τίποτα δε σε χωρίζει από το αγαπημένο σώμα, είναι εύκολα τα πράγματα. Ξέρεις τι να κάνεις. Μπορεί να μην ξέρεις τι να πρωτοκάνεις, αλλά η σειρά δεν έχει σημασία, αρκεί να υπάρξουν αρκετές τέτοιες στιγμές για να προλάβεις να τα κάνεις όλα. Όταν, όμως, το σώμα έχει να κάνει άλλα πράγματα- να δουλέψει να φάει, να πλυθεί να κοιμηθεί μονάχο του, να περπατήσει (ακόμα κι όταν είναι για να σε φέρει κοντά στο αγαπημένο πρόσωπο), τότε παίρνουν τη μπάλα η καρδιά και το μυαλό και γίνονται δύσκολα τα πράγματα. Πόσο να βουτήξεις μέσα στον έρωτα χωρίς να σου τελειώσει; Πού να τον τριγυρίσεις για να κρατηθεί όμορφος και ζωντανός; Στα μπαρ ή στην κουζίνα του σπιτιού να φτιάχνεις δυο καφέδες σαν μόλις να ξυπνήσατε μαζί; Στα δάση ή δίπλα στη θάλασσα ή μήπως στο θέατρο για να μη δεις καθόλου την παράσταση κι απλώς να του κρατάς το χέρι στο σκοτάδι; Και τι να λες; Τι πρέπει να λες για να μην τον τρομάξεις; Πόσα πρέπει να λες για να μην τρομάξεις εσύ; Και πόσο συχνά πρέπει να τον αγγίζεις για να μην στεγνώσει, για να μην ιδρώσει για να μην εξατμιστεί; Και πώς αδειάζει το μυαλό απ' αυτές τις σκέψεις; Πώς καταφέρνεις να μη λες τ' όνομά του κάθε τρεις και λίγο; Πώς ξέρεις πόση απόσταση να κρατήσεις; Πότε να σταματήσεις; Πότε να πας αργά και πότε γρήγορα;Και πώς θα ξεχωρίσεις τα σημάδια ότι τελειώνει; Και πώς να τον απολαύσεις χωρίς να πληγωθείς μετά; Χωρίς να γίνεις σκόνη όταν αυτός θα έχει γίνει καπνός; Και όλα αυτά τα ερωτήματα με τι καρδιά και με τι ψυχραιμία να τα απαντήσεις όταν από αυτόν εξαρτάται η ευτυχία σου;

Το πρεζάκι της τρυφερότητας

Όλα ξεκινούν από τη στιγμή που αυτός είναι πιο ευγενικός απ' ότι χρειάζεται ή απ' ότι συνηθίζεται. Κι όταν συμβεί το πρώτο ηθελημένο άγγιγμα, το μυαλό κολλάει. Το μυαλό ή η καρδιά; Κι ύστερα, το μυαλό- ή η καρδιά- άλλη δουλειά δεν κάνει από το να σκέφτεται πώς και πότε θα βρεθεί και πάλι κοντά του. Κι όταν βρεθεί, απομονώνεται στον κόσμο που ορίζει αυτός. Στον μικρό κόσμο που ορίζει αυτός. Γιατί η εξαρτητική γυναίκα, ή αλλιώς, πρεζάκι της τρυφερότητας, είναι έτοιμη να δώσει γη και ύδωρ στην πρώτη μικρή ένδειξη ενδιαφέροντος. Δεν μπορεί να βάλει όρια μέχρι που αυτά να γίνουν εντελώς απαραίτητα για την επιβίωσή της. Και τότε, συνήθως, είναι πολύ αργά. Είναι πια πολύ θυμωμένη που έδωσε τόσα πολλά και δεν πήρε τελικά αυτό που ζητούσε. Δεν παίρνει ποτέ αυτό που ζητάει, γιατί ζητάει να συμπληρώσει εκείνο το κενό που δημιουργήθηκε άπειρα χρόνια πριν, να αναπληρώσει την αγάπη της μαμάς ή του μπαμπά, να θεραπεύσει την παραμέληση και την κακοποίηση. ζητάει να γυρίσει πίσω το χρόνο, αλλά ο χρόνος πίσω δε γυρνάει. Η εξαρτητική γυναίκα δεν έχει ιδέα τι είναι αυτό που μπορεί να περιμένει από μια ενήλικη σχέση. Ζητιανεύει το ενδιαφέρον και την αγάπη, την τρυφερότητα και την αφοσίωση και χρησιμοποιεί ένα σωρό χειρισμούς προκειμένου να αποσπάσει όσο μεγαλύτερο κομμάτι μπορεί απ' αυτά. Γίνεται χρήσιμη και περιποιητική: αν καταφέρει να βελτιώσει την ποιότητα της ζωής του,αυτός δεν θα είναι διατεθειμένος να πέσει πάλι στα δύσκολα, και θα την αγαπάει επειδή θα του είναι απαραίτητη. Γίνεται επικριτική: αν σκάψει το έδαφος κατω από τα πόδια του, αυτός δεν θα τολμήσει να την αφήσει, δεν θα τολμήσει να εκθέσει τα τρομερά του ελαττώματα σε μια καινούρια γυναίκα. Προκαλεί τη ζήλια του: αν αυτός καταλάβει πόσο περιζήτητη είναι, θα κάνει ό,τι μπορεί για να την κρατήσει. Όταν οι χειρισμοί της δεν πιάνουν, που πάντα πιάνουν, αλλά αν ο άλλος είναι περαστικός και δεν προλάβει να μπει σε λούκι, η εξαρτητική γυναίκα μπαίνει σε θυμό και σε θλίψη κι αμφισβητεί τον εαυτό της συθέμελα. Στην πραγματικότητα, δεν έχει επαφή με τα συναισθήματά της για τους άλλους- μπορεί να μην έχει και συναισθήματα για τους άλλους- βιώνει απλώς τον πανικό να καταφέρει να γεμίσει το κενό της. Να πάρει πίσω την αγάπη και την προσοχή που δεν της δώσανε πριν από 100 χρόνια οι γονείς της. Παρ' όλα αυτά, δεν έχει το προφίλ της δυστυχισμένης πάντα. Πολλές φορές είναι άτομο υψηλής ενέργειας, στέκεται πάντοτε στα πόδια της με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, έχει γοητευτική προσωπικότητα και καταφέρνει να κρύβει καλά τη ζητιάνα που κρύβεται μέσα της. Χρήζει ψυχοθεραπείας, κι ίσως η ψυχοθεραπεία να είναι και η μοναδική της ελπίδα να σταματήσει αυτόν τον αέναο κύκλο μάταιης αναζήτησης αυτού που έχει έτσι κι αλλιώς από χρόνια χαθεί.