Το πρεζάκι της τρυφερότητας

Όλα ξεκινούν από τη στιγμή που αυτός είναι πιο ευγενικός απ' ότι χρειάζεται ή απ' ότι συνηθίζεται. Κι όταν συμβεί το πρώτο ηθελημένο άγγιγμα, το μυαλό κολλάει. Το μυαλό ή η καρδιά; Κι ύστερα, το μυαλό- ή η καρδιά- άλλη δουλειά δεν κάνει από το να σκέφτεται πώς και πότε θα βρεθεί και πάλι κοντά του. Κι όταν βρεθεί, απομονώνεται στον κόσμο που ορίζει αυτός. Στον μικρό κόσμο που ορίζει αυτός. Γιατί η εξαρτητική γυναίκα, ή αλλιώς, πρεζάκι της τρυφερότητας, είναι έτοιμη να δώσει γη και ύδωρ στην πρώτη μικρή ένδειξη ενδιαφέροντος. Δεν μπορεί να βάλει όρια μέχρι που αυτά να γίνουν εντελώς απαραίτητα για την επιβίωσή της. Και τότε, συνήθως, είναι πολύ αργά. Είναι πια πολύ θυμωμένη που έδωσε τόσα πολλά και δεν πήρε τελικά αυτό που ζητούσε. Δεν παίρνει ποτέ αυτό που ζητάει, γιατί ζητάει να συμπληρώσει εκείνο το κενό που δημιουργήθηκε άπειρα χρόνια πριν, να αναπληρώσει την αγάπη της μαμάς ή του μπαμπά, να θεραπεύσει την παραμέληση και την κακοποίηση. ζητάει να γυρίσει πίσω το χρόνο, αλλά ο χρόνος πίσω δε γυρνάει. Η εξαρτητική γυναίκα δεν έχει ιδέα τι είναι αυτό που μπορεί να περιμένει από μια ενήλικη σχέση. Ζητιανεύει το ενδιαφέρον και την αγάπη, την τρυφερότητα και την αφοσίωση και χρησιμοποιεί ένα σωρό χειρισμούς προκειμένου να αποσπάσει όσο μεγαλύτερο κομμάτι μπορεί απ' αυτά. Γίνεται χρήσιμη και περιποιητική: αν καταφέρει να βελτιώσει την ποιότητα της ζωής του,αυτός δεν θα είναι διατεθειμένος να πέσει πάλι στα δύσκολα, και θα την αγαπάει επειδή θα του είναι απαραίτητη. Γίνεται επικριτική: αν σκάψει το έδαφος κατω από τα πόδια του, αυτός δεν θα τολμήσει να την αφήσει, δεν θα τολμήσει να εκθέσει τα τρομερά του ελαττώματα σε μια καινούρια γυναίκα. Προκαλεί τη ζήλια του: αν αυτός καταλάβει πόσο περιζήτητη είναι, θα κάνει ό,τι μπορεί για να την κρατήσει. Όταν οι χειρισμοί της δεν πιάνουν, που πάντα πιάνουν, αλλά αν ο άλλος είναι περαστικός και δεν προλάβει να μπει σε λούκι, η εξαρτητική γυναίκα μπαίνει σε θυμό και σε θλίψη κι αμφισβητεί τον εαυτό της συθέμελα. Στην πραγματικότητα, δεν έχει επαφή με τα συναισθήματά της για τους άλλους- μπορεί να μην έχει και συναισθήματα για τους άλλους- βιώνει απλώς τον πανικό να καταφέρει να γεμίσει το κενό της. Να πάρει πίσω την αγάπη και την προσοχή που δεν της δώσανε πριν από 100 χρόνια οι γονείς της. Παρ' όλα αυτά, δεν έχει το προφίλ της δυστυχισμένης πάντα. Πολλές φορές είναι άτομο υψηλής ενέργειας, στέκεται πάντοτε στα πόδια της με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, έχει γοητευτική προσωπικότητα και καταφέρνει να κρύβει καλά τη ζητιάνα που κρύβεται μέσα της. Χρήζει ψυχοθεραπείας, κι ίσως η ψυχοθεραπεία να είναι και η μοναδική της ελπίδα να σταματήσει αυτόν τον αέναο κύκλο μάταιης αναζήτησης αυτού που έχει έτσι κι αλλιώς από χρόνια χαθεί.